Σοβαρότητα καὶ πολιτικὴ, ἠθική καὶ ἐπιστήμη ἔχουν ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα πάρει διαζύγιο

["Κτῆσαι καλοκαγαθίαν, θεραπείαν, εὐσέβειαν, παιδείαν, σωφροσύνην, φρόνησιν, ἀλήθειαν, πίστιν, ἐμπειρίαν, ἑταιρείαν, ἐπιμέλειαν, οἰκονομίαν, τέχνην." ΠΙΤΤΑΚΟΣ ΥΡΡΑΔΙΟΥ ΛΕΣΒΙΟΣ]

Πῶς νὰ μὴν συλλογίζεται κανεὶς τὴν Ἑλλάδα. Τὶ θὰ τὴν κάνουν, τὶ θὰ κάνουμε. Πνιγόμαστε στὰ τέλματα καὶ ἀναλωνόμαστε μὲ τὰ ἀνάξια καὶ ποταπά. Σοβαρότητα καὶ πολιτικὴ, ἠθική καὶ ἐπιστήμη ἔχουν ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα πάρει διαζύγιο. Πολλοὶ οἱ βλαβεροί, οἱ μεταπράτες, οἱ ἐγωπαθεῖς. Οἱ δὲ χρηστοί, ταπεινωμένοι. Ἀκρωτηριασμένοι. Ἡ τιμιότητα ὁμοιάζει μὲ σκάνδαλο. Πότε ἦταν ἡ τελευταῖα φορὰ ποὺ ἔνοιωσε ὁ Ἕλληνας κῦρος πίσω ἀπὸ τὸν λόγο ἑνὸς πολιτικοῦ, ἑνὸς διπλωμάτη, ἐνός ἐπιστήμονος, ἐνός καλλιτέχνη; Πότε ἦταν ἡ τελευταῖα φορὰ ποὺ ἐξέπεμψε ἡ Πατρίδα μας κῦρος; Θὰ μείνει ἄραγε τίποτε ὄρθιο στὸν τόπο μέχρις ὅτου τελειώσει αὐτὸ τὸ πανηγύρι; Mὲ τὸ ποὺ λευτερωθήκαμε ἀπὸ τὸν Τοῦρκο, σαγηνευθήκαμε ἀπὸ τὴν Δύση. Ἔκτοτε μᾶς προσδιορίζει. Mᾶς κόλλησε τὴν ἀρρώστια της καὶ χάσαμε τὴν ψυχή μας. Χάσαμε τὴν βαθειὰ ριζωμένη εὐσέβεια. Τὸ Κοινόν, ὅπου οἱ ἄνθρωποι συνδέονται μεταξὺ τους μὲ δεσμοὺς Ἀληθείας. Ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες, σφάλλουμε. Γνωστὲς τοῖς πᾶσι οἱ καταστροφὲς ποὺ προκαλεῖ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἡ διγλωσσία. Κυριολεκτικὰ καὶ μεταφορικά.

Τὰ γεγονότα δίνουν μία καλὴ εἰκόνα τῆς ἀμάθειας τῶν ὀπαδῶν τῆς προπαγάνδας. Τοὺς τραβάει σὰν μαγνήτης τὸ ἀλλότριο πνεῦμα. Ἡ ψυχικὴ τσιγγουνιά, τὸ γοτθικό, τὸ βάρβαρο μεγαλεῖο. Λυποῦνται ποὺ γεννήθηκαν Ἕλληνες καὶ ὄχι ξένοι. Ποιὸς μπορεῖ νὰ πάρει στὰ σοβαρὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ καταριέται τὴν μοῖρα του; Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν γιὰ νὰ μὴν λησμονοῦμε τὶ πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε. Χαώδη, κομπλεξικὰ μυαλὰ ποὺ ξυπνοῦν μὲ τὸ συμφέρον καὶ τὴν ἀλαζονεία. Πιστεύουν ὅτι δὲν χρειάζεται ἐλευθερία. Ὅτι ἕνα πουγκὶ λεφτὰ καὶ ἕνα καμτσίκι ἀρκοῦν. Ὁμιλοῦν δίχως φρένο. Αἰῶνες γαλουχημένοι στὴν ψευτιά, προσπαθοῦν ἐπίμονα καὶ ἀνόητα νὰ σβήσουν τὴν ἱστορία τῆς Ἑλλάδος. Σβήνεται ὅμως ἡ Ἱστορία τόσο εὔκολα; Ἄνθρωποι ἀνυπόστατοι, μετατρέπονται ἐπανειλημμένα καὶ ἀπότομα, ἀπὸ χαριτωμένοι καὶ εὐγενέστατοι σὲ χυδαίους συνομιλητές. Ἔπαινοι καὶ ἐκφράσεις ἀγάπης γιὰ τὴν Ἑλλάδα διαδέχονται, ξερά, ψυχρότατα, ὑπεροπτικὰ λόγια. Δὲν λογαριάζουν τὸ μῖσος ποὺ σηκώνουν γύρω τους. Τὶ ἄλλο χρειάζεται ὁ Ἕλλην; Ποιὸς τίμιος ἄνθρωπος δὲν ντρέπεται γιὰ ὅλα αὐτά; Ποιὸς τίμιος ἄνθρωπος δὲν νοιώθει μιὰ βαθειὰ ἀηδία μέσα του; Τὰ περιθώρια στενεύουν. Γιὰ ὅλους.

Φίλτατε Ἀναγνώστη, τὸ μεῖζον πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος, τὸ βαθύτατα πολιτικὸ ζήτημα, εἶναι ὁ Ἀφελληνισμὸς της. Ἡ Δύση καὶ αὐτοὶ οἱ ἔκπτωτοι ἄνθρωποι. Τὸ προϊὸν τῆς συνεργασίας ἐνόχων ἑνὸς ἀπὸ κοινοῦ διαπραχθέντος ἐγκλήματος εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος, τῆς Τιμῆς καὶ τῆς Ἠθικῆς. Ὅμως. Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι τὶ κάνει ἡ Πολιτεία, ἀλλὰ τὶ εἶναι. Καὶ ἂν μπορεῖ νὰ γίνει κάτι ἄλλο. Ἄραγε ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν ὁποῖα ἀγωνίστηκαν τόσες γενεές, προσπαθῶντας νὰ κρατήσουν ὅ,τι ζωντανὸ ἀπὸ τὴν μακρὰ μας Παράδοση, ἡ Πνευματικὴ Ἑλλάδα, παραμένει ζωντανή; Ἡ Πατρίδα δὲν εἶναι ἀφηρημένη ἔννοια. Ὁ Τρόπος σαρκώνεται. Καὶ στὴν περίπτωσή μας τὸν σαρκώνουν πάντα οἱ καλύτεροι. Ἐκεῖνοι ποὺ γεμίζουν τὴν Ψυχὴ τοῦ Ἀνθρώπου. Ὁ Λεωνίδας, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ Ἴων Δραγούμης, πέθαναν ὀνειρευόμενοι τὴν Ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων καὶ ὄχι τὴν ὑποδούλωση στοὺς βαρβάρους. Τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ θυσία τους δὲν θὰ ἐπανέλθει στὴν ζωὴ παρὰ μόνον ὅταν οἱ Ἕλληνες ἀποτινάξουν τὸν ζυγὸ στὸν ὁποῖο τοὺς παρέδωσε ἡ ἑλληνόφωνη εὐνοιοκρατία.

Στὴν πρόκληση αὐτὴ ὁ Ἕλλην ἀρνεῖται νὰ ὑποκύψει. Μάχεται μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις, ἔχοντας ὡς ὑπόδειγμα, ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση, τὶς ἀθάνατες Ἑλληνικὲς μορφές. Σκορπισμένοι στοὺς τέσσερις ἀνέμους, Ἑλληνίδες καὶ Ἕλληνες, ἑνώνονται γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Πατρίδα μὲ τὴν Ἀρετή. Μὲ τὴν Τέχνη. Μὲ τὴν Ἐπιστήμη. Μὲ τὴν ἴδια τους τὴν ζωή. Εἴμεθα ἕνας Λαὸς μὲ Ἀρχαῖα Παράδοση, μὲ λαμπρὸ Πολιτισμό, συνυφασμένος μὲ τὴν Ἀντίσταση. Ὁ πόλεμος αὐτὸς δὲν εἶναι σημερινὸς οὔτε χθεσινός. Εἶναι ὁ αἰώνιος πόλεμος τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν Ἐλευθερία. Φιλίας Ἑλληνικῆς Δεσμός Ἄλυτος.

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου