Γιάννης Ρουμπάτης λοιπόν… Ένας γνωστός απ την πασοκική «πιάτσα» της δεκαετίας του 1980, δημοσιογράφος ετών 69 σήμερα, που αμέσως με το που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία διορίστηκε διοικητής της νευραλγικής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), της Υπηρεσίας που (υποτίθεται) έχει αναλάβει να υπερασπίζεται την εθνική μας ασφάλεια και να συλλέγει πληροφορίες για τους εξωτερικούς εχθρούς της Ελλάδος. Είναι όμως έτσι; Και κατά πόσο ο κ. Ρουμπάτης επελέγη ορθώς για να αναλάβει το βάρος της ευθύνης μιας τόσο κρίσιμης και «ευαίσθητης» εθνικά εργασίας;
Πολλοί εξεπλάγησαν όταν στο κάπως μακρινό πια 1987 πριν απο μια ολόκληρη γενιά ο τότε πανίσχυρος πρωθυπουργός της Ελλάδος Ανδρέας Παπανδρέου όρισε ως κυβερνητικό εκπρόσωπο τον 39χρονο Γιάννη Ρουμπάτη. Ήταν Μάρτιος του 1987 όταν ο Παπανδρέου πραγματοποίησε μια ακόμη «αναδόμηση» (ανασχηματισμό) της κυβέρνησης του. Το πολιτικό κλίμα της εποχής δεν ήταν και τόσο καλό για τους ΠΑΣΟΚ και Παπανδρέου, είχε προηγηθεί η μάλλον άσχημη επίδοση των υποψηφίων του «κινήματος» στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1980 με το ΠΑΣΟΚ να χάνει τις εντυπώσεις-αν και η αντιπολιτευόμενη ΝΔ του Μητσοτάκη παρέμενε εκλογικά «στάσιμη» ακριβώς επειδή απώλεσε για πρώτη φορά και τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας. Μέσα σε ένα περιβάλλον αμφισβήτησης του, ο Ανδρέας εμπιστεύθηκε την εκπροσώπηση της κυβέρνησης του σε έναν δημοσιογράφο του γνωστού «Συγκροτήματος». Ήταν η δεύτερη φορά που ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της «Αλλαγής» έκανε μετεγγραφή από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκηδες (ΔΟΛ) κάτι που φανέρωνε ότι τα χρόνια εκείνα ΠΑΣΟΚ-ΔΟΛ ήταν «συγκοινωνούντα δοχεία». Την πρώτη φορά, στις αρχές του 1982 είχε τοποθετήσει ως υφυπουργό εξωτερικών τον έως τότε διευθυντή της εφημερίδας «Τα Νέα» Γιάννη Καψή. Τώρα το 1987 ήταν η σειρά του Γιάννη Ρουμπάτη να μεταπηδήσει από τα «Νέα» και το «Βήμα», όπου δημοσιογραφούσε, στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ρουμπάτης αναλάμβανε την κυβερνητική εκπροσώπηση υπό «εκρηκτικές» εθνικά συνθήκες τον ίδιο εκείνο μήνα, δηλαδή τον Μάρτιο του. 1987 Ελλάδα και Τουρκία παρ’ ολίγον να έρθουν σε πολεμική αναμέτρηση εξ αιτίας των «υπόπτων» κινήσεων του τουρκικού ερευνητικού πλοίου «Σισμίκ» στα ελληνικά χωρικά ύδατα και σε περιοχές που βρίθουν από πετρελαϊκά κοιτάσματα. Ο Παπανδρέου, εν μέσω της ελληνοτουρκικός κρίσης του Μαρτίου του 1987, έκανε μια μάλλον συμβολική αλλά εντούτοις εντυπωσιακή κίνηση· έκλεισε την αμερικανική στρατιωτική βάση της Νέας Μάκρης για ένα 24ωρο «πατώντας» τους Αμερικανούς εκεί ακριβώς όπου πονούσαν, δηλαδή στο θέμα των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων. Το γεγονός αυτό είχε καταλυτικές συνέπειες αφού οι ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρέιγκαν αναθεώρησαν έκτοτε την πολιτική τους έναντι των Ελλήνων. Μια νέα ελληνοαμερικανική προσέγγιση ήταν επί θύρας. Πραγματικά έως το 1987 οι σχέσεις της παπανδρεικής Ελλάδας με την κυβέρνηση Ρέιγκαν στην Ουάσινγκτον ήταν άσχημες. Παπανδρέου και Ρέιγκαν συνέπεσε να αναλάβουν τα καθήκοντα τους το ίδιο έτος (1981) ενώ και η αποχώρηση τους από την εξουσία συνέβη και πάλι την ίδια χρονιά το 1989. Όμως το καθεστώς Ρέιγκαν δεν πολύ εμπιστευόταν μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση στην Αθήνα. Έτσι ανάμεσα στο 1981 και το 1987 η Ουάσινγκτον ακολούθησε μια καθαρά φιλοτουρκική πολιτική, ενώ οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις πληγώθηκαν βαθύτατα μετά την περίφημη «ταξιδιωτική οδηγία» των ΗΠΑ (καλοκαίρι 1985 ) που έβλαψε πολύ τον ελληνικό τουρισμό· ήταν μετά την αεροπειρατεία του Ελληνικού με τη γνωστή δραματική κατάληξη (πάνω από 60 νεκροί), όταν η κυβέρνηση Ρέιγκαν «συνέστησε» στους Αμερικανούς πολίτες να αποφεύγουν την Ελλάδα για τις διακοπές τους.
Αμέσως μετά την κρίση του Μαρτίου του 1987ομως, οι σχέσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Ρέιγκαν «θερμάνθηκαν». Σ αυτό συνέβαλαν τέσσερις άνδρες, ο τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς, ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Ρόμπερτ Κίλι, ο προκάτοχος του Μόντιγκς Στερνς και ο… Γιάννης Ρουμπάτης. Γιατί όμως ειδικά αυτός ο τελευταίος; Μα διότι οι Αμερικανοί τον είχαν- από τη δεκαετία του 1970- χαρακτηρίσει ως «άνθρωπο» που έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην προσέγγιση Αθήνας-Ουάσινγκτον, που βασιζόταν πάνω στο εξής σκεπτικό : γιατί να υπάρχει συγκρουσιακό κλίμα ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ, όταν η πρώτη θα μπορούσε (με «σοσιαλιστική» κυβέρνηση μάλιστα!) να παίξει άριστα τον ρόλο του προωθητή των αμερικανικών συμφερόντων στα «νέα Βαλκάνια» που δημιουργούντο εκείνη την εποχή; Υπενθυμίζουμε ότι ήταν η περίοδος της «Περεστρόικα» στη Σοβιετική Ένωση, με ΗΠΑ-ΕΣΣΔ να τα βρίσκουν, ενώ οι βαλκανικές χώρες που θεωρούνταν «δορυφόροι» της Μόσχας άρχισαν να «φιλελευθεροποιούνται» και να ατονεί έτσι, η αντιαμερικανική τους προπαγάνδα. Δεν είναι τυχαίο που σταδιακά μετά το 1985 οι ΗΠΑ άρχισαν να κλείνουν τις στρατιωτικές τους βάσεις κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: η ανεξέλεγκτη- εκτός σοβιετικής επιρροής- κομμουνιστική Αλβανία του Ραμίζ Αλία, διαδόχου από το 1985 του σκληρού σταλινικού τυράννου Ενβέρ Χότζας. Οι ΗΠΑ ήθελαν να μετατρέψουν τη μικρή χώρα των Δυτικών Βαλκανίων σε βάση των συμφερόντων τους· μια χώρα που από τη σοβιετική επιρροή πέρασε στην κινεζική και αμέσως μετά απέμεινε μόνη της στον κόσμο, απομονωμένη από τους πάντες και τα πάντα, πλην όμως η θέση της στην Αδριατικής ήταν μείζονος ενδιαφέροντος για τα «νέα (αμερικανικά) Βαλκάνια»…
Το 1987, λοιπόν, οι ΗΠΑ σχεδίασαν και έθεσαν σε εφαρμογή την προσέγγιση τους με την Αλβανία μέσω … Πασοκικής Ελλάδας και δυο προσώπων «κλειδιά»· του τότε ελληνικού υπουργού εξωτερικών Καρόλου Παπούλια και του νέου εκείνη την εποχή κυβερνητικού εκπροσώπου Γιάννη Ρουμπάτη. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ) θεώρησε ότι οι Παπούλιας – Ρουμπάτης ήταν τα πλέον κατάλληλα πρόσωπα , για να «λιώσουν» τους πάγους στις ελληνοαλβανικές σχέσεις και να βάλουν σιγά σιγά τις ΗΠΑ μέσα στην Αλβανία. Αμφότεροι ήταν μέλη ενός «κινήματος» του ΠΑΣΟΚ φιλικού προς το καθεστώς Αλία, ενώ στα Τίρανα τους θεωρούσαν προσωπικούς φίλους της Αλβανίας. Παπούλιας – Ρουμπατης κατάγονται από το νόμο Ιωαννίνων, κάτι που για τους Αλβανούς σήμαινε σε σημειολογικό επίπεδο ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να «θάψει» το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα ως αντάλλαγμα της αλβανικής φιλίας προς τους Έλληνες. Έτσι και έγινε. Με πολύτιμο «όχημα» την ΕΥΠ, έγιναν οι πρώτες «στενές επαφές τρίτου τύπου» ήδη την άνοιξη του 1987, που απέληξαν στην περίφημη άρση της εμπολέμου καταστάσεως Ελλάδας-Αλβανίας (28 Αυγούστου 1987), μια κατάσταση που διατηρείτο «ζώσα» όσο παρέμεινε εν ισχύ το ζήτημα της ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου (Νότιας Αλβανίας), όπου και διαβιούσε μία σημαντική αριθμητικά ελληνική κοινότητα. Με την άρση της εμπολέμου καταστάσεως όμως, τα Τίρανα πέτυχαν να κλείσει οριστικά το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου, ενώ οι Αμερικανοί κατόρθωσαν –μέσω Ελλάδος- να πατήσουν πόδι στη θεόκλειστη ως τότε Αλβανία, μία «παρθένα» γη που από τότε άρχισε να μετατρέπεται όντως σε αμερικανική βάση στην Αδριατική… Όσο για την ΕΥΠ, δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο ότι τότε πάντα (το 1987) νέος διοικητής της υπηρεσίας διορίστηκε ο προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου από την εποχή του ΠΑΚ και… Αμερικανός υπήκοος, Κώστας Τσίμας, μετέπειτα ευρωβουλευτής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ! Ο Τσίμας, μαζί με τους Παπούλια – Ρουμπάτη, κλήθηκαν να εκτελέσουν (και εκτέλεσαν, πράγματι, επιτυχώς) τη μεγάλη αποστολή που τους ανατέθηκε από Παπανδρέου και… Ουάσιγκτον: να μετατρέψουν την Αλβανία σε «αμερικανική αποικία» και να κλείσουν άπαξ δια παντός το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα.
Ο σημερινός διοικητής της ΕΥΠ, κ. Γιάννης Ρουμπάτης, γεννηθείς το 1948 στα Γιάννενα, είναι ένας… «made in USA» δημοσιογράφος και πολιτικός! Οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ ξεκίνησαν όταν σε αρκετά νεαρή ηλικία μετανάστευσε πέραν του Ατλαντικού, για να σπουδάσει ψυχολογία, πολιτικές επιστήμες και διεθνείς σχέσεις. Έλαβε μάλιστα και διδακτορικό δίπλωμα από το πανεπιστήμιο «Johns Hopkins» της Βαλτιμόρης του Μέριλαντ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διδακτορική διατριβή του κ. Ρουμπάτη στο ως άνω πανεπιστήμιο: πραγματεύεται την αμερικανική διείσδυση στην Ελλάδα την κρίσιμη εικοσαετία 1947-1967. Από τα μέσα περίπου του εμφυλίου πολέμου έως την κήρυξη του στρατιωτικού καθεστώτος. Η διατριβή του αυτή βασίζεται πάνω σε στοιχεία και σχετικό υλικό που μόνο ένας «διαβαθμισμένος» και έμπιστος άνθρωπος του αμερικανικού παρασκηνιακού συστήματος μπορεί να έχει. Κυκλοφόρησε δε, πρώτα στην αγγλική γλώσσα («Τangled webs») και αργότερα, το «σημαδιακό» έτος 1987, μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στα ελληνικά υπό τον τίτλο «Δούρειος Ίππος. Η αμερικανική διείσδυση στην Ελλάδα 1947-1967». «Δούρειος Ίππος» λοιπόν και ο κ. Ρουμπάτης στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και σήμερα, επί ΣΥΡΙΖΑ, τι ακριβώς είναι ο διοικητής της ΕΥΠ Γιάννης Ρουμπάτης; Είναι άραγε το «μάτι» και το «αυτί» της Ουάσινγκτον πλάι στην κυβέρνηση της «πρώτη φορά» Αριστεράς; Και να τότε (1987) έπαιξε τόσο βαρυσήμαντο ρόλο στον μετασχηματισμό των μεταψυχροπολεμικών Βαλκανίων, τι ρόλο άραγε παίζει σήμερα και, κυρίως, καλείται να παίξει στο άμεσο μέλλον; Πριν λίγες μόνο ημέρες ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα δήλωσε ότι η χώρα του έχει ΜΟΝΟ με μία χώρα «διμερή προβλήματα», με την Ελλάδα!!! Τι εννοεί ο Αλβανός πρωθυπουργός; Mήπως… θα τεθεί θέμα «Τσαμουριάς» από τα Τίρανα και αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια; Ε κύριε Ρουμπάτη;;;
To ημερολόγιο έδειχνε 15 Νοεμβρίου 1984: Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να σταματήσει τα «τύμπανα του πολέμου» που ηχούσαν μεταξύ Γαλλίας και Λιβύης αφού οι δύο πλευρές υποστήριζαν αντιμαχόμενα συμφέροντα στο κράτος Τσαντ, φέρνοντας στο ίδιο τραπέζι τον Μιτεράν και τον Καντάφι. Η συνάντηση έγινε στην Ελούντα της Κρήτης, κάτω από απόλυτη μυστικότητα. Για την προετοιμασία της είχε κληθεί μόλις δύο εικοσιτετράωρα πριν στο Καστρί ο τότε επικεφαλής της ΚΥΠ (μετέπειτα ευρωβουλευτής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, μακαρίτης πια) Κώστας Τσίμας. Πρώτος έφτασε στην Ελούντα ο Γάλλος πρόεδρος και ακολούθησε, με μια… επεισοδιακή έλευση, ο Λίβυος ηγέτης. Προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου το αεροσκάφος που (υποτίθεται ότι) τον μετέφερε. Προσγειώθηκε κι αμέσως μετά απογειώθηκε. Μπλόφα! Όλοι περίμεναν ότι ο Καντάφι βρισκόταν στο δεύτερο λιβυκό αεροσκάφος που προσγειωνόταν. Έτσι κι έγινε! Με μια διαφορά: Ο Καντάφι που εξήλθε από την επίσημη (μπροστινή) πόρτα δεν ήταν ο Καντάφι. Ήταν ο … σωσίας του! Εξήλθε κι ο ίδιος ο Μουαμάρ, αλλά μυστικά, από την πίσω πόρτα του αεροσκάφους! Ο «Αστέρας» της Ελούντας που τον φιλοξένησε… ξηλώθηκε δύο φορές και ξαναχτίστηκε μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο από Λιβύους πράκτορες για λόγους ασφαλείας. Ο ίδιος έδειχνε ιδιαίτερα άνετος. «Έσταζε μέλι» για τον Ανδρέα και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έριχνε τα φαρμακερά βέλη του στο Γάλλο πρόεδρο: «Εσύ δηλώνεις σοσιαλιστής, αλλά φαίνεται ότι ακόμα και ο … Πομπιντού (σ.σ.: πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1968 και διάδοχος του Ντε Γκολ στην προεδρία από το 1969 μέχρι το 1974) ήταν πιο σοσιαλιστής από εσένα που υποστηρίζεις τους φασίστες στο Τσαντ». Ο Ανδρέας, έχοντας δίπλα του τον τότε αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών (και κατόπιν Πρόεδρο της Δημοκρατίας) Κάρολο Παπούλια, τα κατάφερε. Μετά το τέλος της συνάντησης, ο εκδηλωτικός Καντάφι μοίραζε παντού χαμόγελα, ενώ ο συγκρατημένος Μιτεράν αρκέστηκε σε μια λακωνική (αλλά με πολύ νόημα) δημόσια δήλωση: «Ζήτω η Ελλάδα».
Πολλοί εξεπλάγησαν όταν στο κάπως μακρινό πια 1987 πριν απο μια ολόκληρη γενιά ο τότε πανίσχυρος πρωθυπουργός της Ελλάδος Ανδρέας Παπανδρέου όρισε ως κυβερνητικό εκπρόσωπο τον 39χρονο Γιάννη Ρουμπάτη. Ήταν Μάρτιος του 1987 όταν ο Παπανδρέου πραγματοποίησε μια ακόμη «αναδόμηση» (ανασχηματισμό) της κυβέρνησης του. Το πολιτικό κλίμα της εποχής δεν ήταν και τόσο καλό για τους ΠΑΣΟΚ και Παπανδρέου, είχε προηγηθεί η μάλλον άσχημη επίδοση των υποψηφίων του «κινήματος» στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1980 με το ΠΑΣΟΚ να χάνει τις εντυπώσεις-αν και η αντιπολιτευόμενη ΝΔ του Μητσοτάκη παρέμενε εκλογικά «στάσιμη» ακριβώς επειδή απώλεσε για πρώτη φορά και τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας. Μέσα σε ένα περιβάλλον αμφισβήτησης του, ο Ανδρέας εμπιστεύθηκε την εκπροσώπηση της κυβέρνησης του σε έναν δημοσιογράφο του γνωστού «Συγκροτήματος». Ήταν η δεύτερη φορά που ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της «Αλλαγής» έκανε μετεγγραφή από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκηδες (ΔΟΛ) κάτι που φανέρωνε ότι τα χρόνια εκείνα ΠΑΣΟΚ-ΔΟΛ ήταν «συγκοινωνούντα δοχεία». Την πρώτη φορά, στις αρχές του 1982 είχε τοποθετήσει ως υφυπουργό εξωτερικών τον έως τότε διευθυντή της εφημερίδας «Τα Νέα» Γιάννη Καψή. Τώρα το 1987 ήταν η σειρά του Γιάννη Ρουμπάτη να μεταπηδήσει από τα «Νέα» και το «Βήμα», όπου δημοσιογραφούσε, στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ρουμπάτης αναλάμβανε την κυβερνητική εκπροσώπηση υπό «εκρηκτικές» εθνικά συνθήκες τον ίδιο εκείνο μήνα, δηλαδή τον Μάρτιο του. 1987 Ελλάδα και Τουρκία παρ’ ολίγον να έρθουν σε πολεμική αναμέτρηση εξ αιτίας των «υπόπτων» κινήσεων του τουρκικού ερευνητικού πλοίου «Σισμίκ» στα ελληνικά χωρικά ύδατα και σε περιοχές που βρίθουν από πετρελαϊκά κοιτάσματα. Ο Παπανδρέου, εν μέσω της ελληνοτουρκικός κρίσης του Μαρτίου του 1987, έκανε μια μάλλον συμβολική αλλά εντούτοις εντυπωσιακή κίνηση· έκλεισε την αμερικανική στρατιωτική βάση της Νέας Μάκρης για ένα 24ωρο «πατώντας» τους Αμερικανούς εκεί ακριβώς όπου πονούσαν, δηλαδή στο θέμα των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων. Το γεγονός αυτό είχε καταλυτικές συνέπειες αφού οι ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρέιγκαν αναθεώρησαν έκτοτε την πολιτική τους έναντι των Ελλήνων. Μια νέα ελληνοαμερικανική προσέγγιση ήταν επί θύρας. Πραγματικά έως το 1987 οι σχέσεις της παπανδρεικής Ελλάδας με την κυβέρνηση Ρέιγκαν στην Ουάσινγκτον ήταν άσχημες. Παπανδρέου και Ρέιγκαν συνέπεσε να αναλάβουν τα καθήκοντα τους το ίδιο έτος (1981) ενώ και η αποχώρηση τους από την εξουσία συνέβη και πάλι την ίδια χρονιά το 1989. Όμως το καθεστώς Ρέιγκαν δεν πολύ εμπιστευόταν μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση στην Αθήνα. Έτσι ανάμεσα στο 1981 και το 1987 η Ουάσινγκτον ακολούθησε μια καθαρά φιλοτουρκική πολιτική, ενώ οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις πληγώθηκαν βαθύτατα μετά την περίφημη «ταξιδιωτική οδηγία» των ΗΠΑ (καλοκαίρι 1985 ) που έβλαψε πολύ τον ελληνικό τουρισμό· ήταν μετά την αεροπειρατεία του Ελληνικού με τη γνωστή δραματική κατάληξη (πάνω από 60 νεκροί), όταν η κυβέρνηση Ρέιγκαν «συνέστησε» στους Αμερικανούς πολίτες να αποφεύγουν την Ελλάδα για τις διακοπές τους.
Αμέσως μετά την κρίση του Μαρτίου του 1987ομως, οι σχέσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Ρέιγκαν «θερμάνθηκαν». Σ αυτό συνέβαλαν τέσσερις άνδρες, ο τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς, ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Ρόμπερτ Κίλι, ο προκάτοχος του Μόντιγκς Στερνς και ο… Γιάννης Ρουμπάτης. Γιατί όμως ειδικά αυτός ο τελευταίος; Μα διότι οι Αμερικανοί τον είχαν- από τη δεκαετία του 1970- χαρακτηρίσει ως «άνθρωπο» που έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην προσέγγιση Αθήνας-Ουάσινγκτον, που βασιζόταν πάνω στο εξής σκεπτικό : γιατί να υπάρχει συγκρουσιακό κλίμα ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ, όταν η πρώτη θα μπορούσε (με «σοσιαλιστική» κυβέρνηση μάλιστα!) να παίξει άριστα τον ρόλο του προωθητή των αμερικανικών συμφερόντων στα «νέα Βαλκάνια» που δημιουργούντο εκείνη την εποχή; Υπενθυμίζουμε ότι ήταν η περίοδος της «Περεστρόικα» στη Σοβιετική Ένωση, με ΗΠΑ-ΕΣΣΔ να τα βρίσκουν, ενώ οι βαλκανικές χώρες που θεωρούνταν «δορυφόροι» της Μόσχας άρχισαν να «φιλελευθεροποιούνται» και να ατονεί έτσι, η αντιαμερικανική τους προπαγάνδα. Δεν είναι τυχαίο που σταδιακά μετά το 1985 οι ΗΠΑ άρχισαν να κλείνουν τις στρατιωτικές τους βάσεις κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: η ανεξέλεγκτη- εκτός σοβιετικής επιρροής- κομμουνιστική Αλβανία του Ραμίζ Αλία, διαδόχου από το 1985 του σκληρού σταλινικού τυράννου Ενβέρ Χότζας. Οι ΗΠΑ ήθελαν να μετατρέψουν τη μικρή χώρα των Δυτικών Βαλκανίων σε βάση των συμφερόντων τους· μια χώρα που από τη σοβιετική επιρροή πέρασε στην κινεζική και αμέσως μετά απέμεινε μόνη της στον κόσμο, απομονωμένη από τους πάντες και τα πάντα, πλην όμως η θέση της στην Αδριατικής ήταν μείζονος ενδιαφέροντος για τα «νέα (αμερικανικά) Βαλκάνια»…
Το 1987, λοιπόν, οι ΗΠΑ σχεδίασαν και έθεσαν σε εφαρμογή την προσέγγιση τους με την Αλβανία μέσω … Πασοκικής Ελλάδας και δυο προσώπων «κλειδιά»· του τότε ελληνικού υπουργού εξωτερικών Καρόλου Παπούλια και του νέου εκείνη την εποχή κυβερνητικού εκπροσώπου Γιάννη Ρουμπάτη. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ) θεώρησε ότι οι Παπούλιας – Ρουμπάτης ήταν τα πλέον κατάλληλα πρόσωπα , για να «λιώσουν» τους πάγους στις ελληνοαλβανικές σχέσεις και να βάλουν σιγά σιγά τις ΗΠΑ μέσα στην Αλβανία. Αμφότεροι ήταν μέλη ενός «κινήματος» του ΠΑΣΟΚ φιλικού προς το καθεστώς Αλία, ενώ στα Τίρανα τους θεωρούσαν προσωπικούς φίλους της Αλβανίας. Παπούλιας – Ρουμπατης κατάγονται από το νόμο Ιωαννίνων, κάτι που για τους Αλβανούς σήμαινε σε σημειολογικό επίπεδο ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να «θάψει» το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα ως αντάλλαγμα της αλβανικής φιλίας προς τους Έλληνες. Έτσι και έγινε. Με πολύτιμο «όχημα» την ΕΥΠ, έγιναν οι πρώτες «στενές επαφές τρίτου τύπου» ήδη την άνοιξη του 1987, που απέληξαν στην περίφημη άρση της εμπολέμου καταστάσεως Ελλάδας-Αλβανίας (28 Αυγούστου 1987), μια κατάσταση που διατηρείτο «ζώσα» όσο παρέμεινε εν ισχύ το ζήτημα της ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου (Νότιας Αλβανίας), όπου και διαβιούσε μία σημαντική αριθμητικά ελληνική κοινότητα. Με την άρση της εμπολέμου καταστάσεως όμως, τα Τίρανα πέτυχαν να κλείσει οριστικά το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου, ενώ οι Αμερικανοί κατόρθωσαν –μέσω Ελλάδος- να πατήσουν πόδι στη θεόκλειστη ως τότε Αλβανία, μία «παρθένα» γη που από τότε άρχισε να μετατρέπεται όντως σε αμερικανική βάση στην Αδριατική… Όσο για την ΕΥΠ, δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο ότι τότε πάντα (το 1987) νέος διοικητής της υπηρεσίας διορίστηκε ο προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου από την εποχή του ΠΑΚ και… Αμερικανός υπήκοος, Κώστας Τσίμας, μετέπειτα ευρωβουλευτής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ! Ο Τσίμας, μαζί με τους Παπούλια – Ρουμπάτη, κλήθηκαν να εκτελέσουν (και εκτέλεσαν, πράγματι, επιτυχώς) τη μεγάλη αποστολή που τους ανατέθηκε από Παπανδρέου και… Ουάσιγκτον: να μετατρέψουν την Αλβανία σε «αμερικανική αποικία» και να κλείσουν άπαξ δια παντός το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα.
Ο σημερινός διοικητής της ΕΥΠ, κ. Γιάννης Ρουμπάτης, γεννηθείς το 1948 στα Γιάννενα, είναι ένας… «made in USA» δημοσιογράφος και πολιτικός! Οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ ξεκίνησαν όταν σε αρκετά νεαρή ηλικία μετανάστευσε πέραν του Ατλαντικού, για να σπουδάσει ψυχολογία, πολιτικές επιστήμες και διεθνείς σχέσεις. Έλαβε μάλιστα και διδακτορικό δίπλωμα από το πανεπιστήμιο «Johns Hopkins» της Βαλτιμόρης του Μέριλαντ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διδακτορική διατριβή του κ. Ρουμπάτη στο ως άνω πανεπιστήμιο: πραγματεύεται την αμερικανική διείσδυση στην Ελλάδα την κρίσιμη εικοσαετία 1947-1967. Από τα μέσα περίπου του εμφυλίου πολέμου έως την κήρυξη του στρατιωτικού καθεστώτος. Η διατριβή του αυτή βασίζεται πάνω σε στοιχεία και σχετικό υλικό που μόνο ένας «διαβαθμισμένος» και έμπιστος άνθρωπος του αμερικανικού παρασκηνιακού συστήματος μπορεί να έχει. Κυκλοφόρησε δε, πρώτα στην αγγλική γλώσσα («Τangled webs») και αργότερα, το «σημαδιακό» έτος 1987, μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στα ελληνικά υπό τον τίτλο «Δούρειος Ίππος. Η αμερικανική διείσδυση στην Ελλάδα 1947-1967». «Δούρειος Ίππος» λοιπόν και ο κ. Ρουμπάτης στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και σήμερα, επί ΣΥΡΙΖΑ, τι ακριβώς είναι ο διοικητής της ΕΥΠ Γιάννης Ρουμπάτης; Είναι άραγε το «μάτι» και το «αυτί» της Ουάσινγκτον πλάι στην κυβέρνηση της «πρώτη φορά» Αριστεράς; Και να τότε (1987) έπαιξε τόσο βαρυσήμαντο ρόλο στον μετασχηματισμό των μεταψυχροπολεμικών Βαλκανίων, τι ρόλο άραγε παίζει σήμερα και, κυρίως, καλείται να παίξει στο άμεσο μέλλον; Πριν λίγες μόνο ημέρες ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα δήλωσε ότι η χώρα του έχει ΜΟΝΟ με μία χώρα «διμερή προβλήματα», με την Ελλάδα!!! Τι εννοεί ο Αλβανός πρωθυπουργός; Mήπως… θα τεθεί θέμα «Τσαμουριάς» από τα Τίρανα και αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια; Ε κύριε Ρουμπάτη;;;
To ημερολόγιο έδειχνε 15 Νοεμβρίου 1984: Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να σταματήσει τα «τύμπανα του πολέμου» που ηχούσαν μεταξύ Γαλλίας και Λιβύης αφού οι δύο πλευρές υποστήριζαν αντιμαχόμενα συμφέροντα στο κράτος Τσαντ, φέρνοντας στο ίδιο τραπέζι τον Μιτεράν και τον Καντάφι. Η συνάντηση έγινε στην Ελούντα της Κρήτης, κάτω από απόλυτη μυστικότητα. Για την προετοιμασία της είχε κληθεί μόλις δύο εικοσιτετράωρα πριν στο Καστρί ο τότε επικεφαλής της ΚΥΠ (μετέπειτα ευρωβουλευτής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, μακαρίτης πια) Κώστας Τσίμας. Πρώτος έφτασε στην Ελούντα ο Γάλλος πρόεδρος και ακολούθησε, με μια… επεισοδιακή έλευση, ο Λίβυος ηγέτης. Προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου το αεροσκάφος που (υποτίθεται ότι) τον μετέφερε. Προσγειώθηκε κι αμέσως μετά απογειώθηκε. Μπλόφα! Όλοι περίμεναν ότι ο Καντάφι βρισκόταν στο δεύτερο λιβυκό αεροσκάφος που προσγειωνόταν. Έτσι κι έγινε! Με μια διαφορά: Ο Καντάφι που εξήλθε από την επίσημη (μπροστινή) πόρτα δεν ήταν ο Καντάφι. Ήταν ο … σωσίας του! Εξήλθε κι ο ίδιος ο Μουαμάρ, αλλά μυστικά, από την πίσω πόρτα του αεροσκάφους! Ο «Αστέρας» της Ελούντας που τον φιλοξένησε… ξηλώθηκε δύο φορές και ξαναχτίστηκε μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο από Λιβύους πράκτορες για λόγους ασφαλείας. Ο ίδιος έδειχνε ιδιαίτερα άνετος. «Έσταζε μέλι» για τον Ανδρέα και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έριχνε τα φαρμακερά βέλη του στο Γάλλο πρόεδρο: «Εσύ δηλώνεις σοσιαλιστής, αλλά φαίνεται ότι ακόμα και ο … Πομπιντού (σ.σ.: πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1968 και διάδοχος του Ντε Γκολ στην προεδρία από το 1969 μέχρι το 1974) ήταν πιο σοσιαλιστής από εσένα που υποστηρίζεις τους φασίστες στο Τσαντ». Ο Ανδρέας, έχοντας δίπλα του τον τότε αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών (και κατόπιν Πρόεδρο της Δημοκρατίας) Κάρολο Παπούλια, τα κατάφερε. Μετά το τέλος της συνάντησης, ο εκδηλωτικός Καντάφι μοίραζε παντού χαμόγελα, ενώ ο συγκρατημένος Μιτεράν αρκέστηκε σε μια λακωνική (αλλά με πολύ νόημα) δημόσια δήλωση: «Ζήτω η Ελλάδα».
Όσο για τον Ανδρέα: Yπερικανοποιημένος από το αποτέλεσμα της συνάντησης, κατευόδωσε με θέρμη και τους δύο υψηλούς προσκεκλημένους του. Μόνο που, ως παραδοσιακός «λάτρης του ωραίου», με τον Καντάφι είπε… μια κουβέντα παραπάνω: τον ρώτησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη γυναίκα που ήταν επικεφαλής της ασφάλειάς του!
Δρ. Ησαίας Κωνσταντινίδης
Εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ”
http://greeknewsondemand.com/
Δρ. Ησαίας Κωνσταντινίδης
Εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ”
http://greeknewsondemand.com/
No comments :
Post a Comment