Στόχος των δύο αυτών αναρτήσεων είναι να γίνει μια συνοπτική αλλά όσο το δυνατόν πληρέστερη παρουσίαση των ελικοπτέρων που χρησιμοποιεί ο Τουρκικός Στρατός και η Χωροφυλακή. Υποβοηθούμενοι από σημαντικού όγκου φωτογραφικό υλικό, και χωρίς να εισέλθουμε σε ιδιαίτερα λεπτομερή τεχνικά στοιχεία, θα αναφερθούμε στους τύπους, υποεκδόσεις και αριθμούς των ήδη υπαρχόντων μέσων [1] ώστε να υπάρχει μια σαφής εικόνα για τις δυνατότητες και την απειλή που αυτά αντιπροσωπεύουν υπό επιχειρησιακές συνθήκες (γι’ αυτό και θα εστιάσουμε στα ελικόπτερα «πρώτης γραμμής» παραλείποντας τους δευτερεύοντες τύπους που είναι αφιερωμένοι σε μη επιχειρησιακά καθήκοντα, όπως αρχική εκπαίδευση κλπ. και τα ναυτικά ελικόπτερα που είναι «κομμάτι» αποκλειστικά του θαλάσσιου αγώνα). Παράλληλα, χωρίς φυσικά να διεκδικούμε δάφνες αλάθητου, θα επιχειρήσουμε να διορθώσουμε ορισμένες ανακρίβειες και λανθασμένα στοιχεία και αντιλήψεις που συχνά παρατηρούνται -και διακινούνται διαιωνιζόμενα- στον ελληνικό αμυντικό Τύπο, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Στο πρώτο μέρος αυτού του αφιερώματος θα ασχοληθούμε με τα μεταφορικά ελικόπτερα καθώς και με τα προγράμματα απόκτησης εξομοιωτών για την βέλτιστη αξιοποίηση αυτών. Στο δεύτερο μέρος θα αναφερθούμε στα επιθετικά ελικόπτερα του Τουρκικού Στρατού, επιχειρώντας και πάλι να αποσαφηνίσουμε ορισμένες ανακρίβειες που παρουσιάζονται σε διάφορες πηγές του ελληνικού ειδικού Τύπου και να φωτίσουμε ορισμένα στοιχεία που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά. Επίσης θα αναφερθούμε στα διάφορα προγράμματα προμήθειας ή/και ανάπτυξης συστημάτων αυτοπροστασίας, άλλος ένας καίριος παράγοντας για την επιχειρησιακή αξιοποίηση των ιπτάμενων μέσων. Τέλος, θα παρεκλίνουμε ελαφρώς του πλαισίου του αφιερώματος, για να αναφερθούμε στα μόνα αεροσκάφη σταθερών πτερύγων της Διοίκησης Ειδικών Δυνάμεων (ÖzKK: Özel Kuvvetler Komutanlığı) του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου.
Αποτίμηση – Επίλογος
Αφενός η έκταση και η μορφολογία του εδάφους της Τουρκίας και αφετέρου οι ανάγκες του ιδιόμορφου και πολυετούς πολέμου εναντίον του PKK, καθιστούν επιβεβλημένη τη διατήρηση ισχυρής και ευάριθμης δύναμης ελικοπτέρων κάθε είδους. Και για τη χώρα μας η τουρκική Αεροπορία Στρατού είναι μια υπαρκτή και σοβαρή απειλή που δεν θα πρέπει να υποτιμάται, αλλά ούτε και να υπερτιμάται. Ένα μεγάλο ποσοστό των τουρκικών μεταφορικών ελικοπτέρων καθώς και ο κύριος όγκος των επιθετικών ελικοπτέρων, είναι δεσμευμένος για τις επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων στη ΝΑ Τουρκία. Συνεπώς δεν είναι άμεσα διαθέσιμα για μια αεροκίνητη επιχείρηση στο μέτωπο του Αιγαίου ή της Θράκης. Εξάλλου και μόνο η μετακίνηση ενός τόσο μεγάλου όγκου μέσων προς τα δυτικά, θα αποτελούσε τον καλύτερο τρόπο έγκαιρης προειδοποίησης της ελληνικής πλευράς για την επικείμενη διεξαγωγή επιχειρήσεων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μαζικές αεραποβατικές επιχειρήσεις με πολλές δεκάδες ελικόπτερα να επιχειρούν ταυτόχρονα μεταφέροντας χιλιάδες άνδρες ως κύρια δύναμη που υποτίθεται θα επιτύχει στρατηγικό αιφνιδιασμό και θα καταλάβει εύκολα κάποιο τμήμα ελληνικής γης, στερούνται ρεαλισμού και απέχουν παρασάγγας από τα πραγματικά δεδομένα. Όσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη των ελικοπτέρων που θα επιχειρήσουν, τόσο περισσότερες δυνάμεις θα απαιτούνται για τη προστασία του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απαιτούμενη εξασφαλισμένη ζώνη προσγείωσης και τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να γίνει αντιληπτή η ενέργεια, αν όχι κατά τη φάση της προετοιμασίας, τουλάχιστον αμέσως μετά την απογείωση. Οι φίλιες αμυνόμενες δυνάμεις λοιπόν, θα είχαν όλο τον απαραίτητο χρόνο για να προετοιμαστούν και να εξουδετερώσουν το ελαφρά οπλισμένο εχθρικό αεροκίνητο πεζικό. Συνεπώς η όποια αεροκίνητη τουρκική ενέργεια εναντίον της Ελλάδας αναμένεται να έχει καθαρά υποστηρικτικό ρόλο στη κύρια επιτιθέμενη δύναμη που θα είναι είτε τεθωρακισμένη (στη περίπτωση της Θράκης), είτε αμφίβια (στα νησιά του Αιγαίου). Ο ρόλος αυτός εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα σημαντικός καθώς στην όποια κύρια δύναμη προσθέτει και το στοιχείο του κάθετου ελιγμού. Εξαίρεση θα μπορούσε να αποτελέσει μια αυτόνομη αεροκίνητη ενέργεια εναντίον κάποιας μικρής νήσου ή κάποιου συμπλέγματος μικρονήσων (π.χ. Καστελόριζο) ή κάποια αποστολή διείσδυσης ολιγομελούς τμήματος ειδικών επιχειρήσεων πίσω από τη α΄ γραμμή. Και αυτές ωστόσο δεν μπορούν παρά να είναι ενταγμένες στο πλαίσιο ενός ευρύτερου στρατηγικού σχεδιασμού ο οποίος θα πρέπει να γίνει αντιληπτός εγκαίρως. Εξάλλου, η πτήση ενός ελικοπτέρου πάνω από θάλασσα, αυτομάτως του στερεί τη κύρια μέθοδο αφανούς διείσδυσής του: την εκμετάλλευση του εδαφικού αναγλύφου.
Τα επιχειρησιακά δεδομένα επιβάλουν στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις την διατήρηση ευμεγέθους στόλου ελικοπτέρων. Πολλές φορές μάλιστα, στο μέτωπο της ΝΑ Τουρκίας αυτά αποτελούν και το μόνο σχετικά ασφαλές μέσο μετακίνησης προσωπικού και εφοδίων. Η άποψη ότι αυτά αποκτήθηκαν αποκλειστικά και μόνο για να επιχειρήσουν εναντίον της Ελλάδας, είναι αβάσιμη και διαψεύδεται εκ των πραγμάτων. Από τη πλευρά της, η ελληνική Αεροπορία Στρατού έχει διαφορετικούς ρόλους να επιτελέσει. Όσον αφορά τα μεταφορικά ελικόπτερα, ο βασικός είναι η έγκαιρη και ασφαλής μεταφορά ενισχύσεων κυρίως στα νησιά και δευτερευόντως στη Θράκη. Όσον αφορά τα επιθετικά ελικόπτερα ο βασικός ρόλος είναι η απόκρουση ή, στη χειρότερη περίπτωση, η φθορά και επιβράδυνση μιας εχθρικής επιθετικής δύναμης και των επερχόμενων ενισχύσεών της (“Follow-on Forces”), καθώς και η από αέρος υποστήριξη τυχόν φίλιων αντεπιθετικών ενεργειών (καταδιώκοντας ή και αποκόπτοντας τις υποχωρούσες εχθρικές δυνάμεις). Σε τέτοιες περιπτώσεις θα κληθούν να εξουδετερώσουν μια πλειάδα στόχων (εξ ου και η ανάγκη απόκτησης των OH-58D), σκληρών και μη. Αυτοί μπορεί να είναι συγκεντρώσεις δυνάμεων, πάσης φύσεως τεθωρακισμένα και μη οχήματα, αποβατικά πλοιάρια, οχυρωμένες και μη θέσεις βαρέων όπλων και πυροβολικού, τακτικά κέντρα διοίκησης κλπ. Σενάρια αεροκίνητης εφόδου εναντίον εχθροκρατούμενου εδάφους, εάν δεν ισχύουν μία φορά για τη τουρκική πλευρά, για την ελληνική δεν ισχύουν πολλαπλάσια. Απ’ όλα τα παραπάνω καθίστανται αντιληπτές οι διαφορές στις αποστολές και στο δόγμα χρήση των ελικοπτέρων του Ελληνικού και του Τουρκικού Στρατού. Αυτό και μόνο αρκεί για να χαρακτηριστεί εκ των προτέρων άστοχη και ανούσια κάθε απευθείας και «στεγνά» αριθμητική σύγκριση μεγεθών των στόλων ή τεχνικών χαρακτηριστικών και θεωρητικών επιχειρησιακών δυνατοτήτων του τάδε τύπου ελικοπτέρου του μεν, με τον αντίστοιχο δείνα τύπο του δε. Εξάλλου δεν μιλάμε για οπλικά συστήματα που πρόκειται να βρεθούν ευθέως αντιμέτωπα μεταξύ τους, όπως θα συνέβαινε μεταξύ μαχητικών αεροσκαφών ή αρμάτων μάχης. Συνεπώς το αν είναι ικανοποιητικά ή όχι μπορεί εν προκειμένω να κριθεί από την επιχειρησιακή τους επάρκεια με βάση την αποστολή που καλούνται να εκτελέσουν και όχι με το διαθέτει ο αντίπαλος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ ΠΛΗΡΗ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ
No comments :
Post a Comment