Παραγωγή καυσίμων εν πλω!

Ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα, εν πλω, είναι μια διαδικασία με υψηλό κόστος, χρόνο και περιορισμούς – ιδιαίτερα επιχειρησιακούς – που καθορίζουν τις δυνατότητες μιας ναυτικής δύναμης να επιτελέσει την αποστολή της. Η Διοίκηση Ναυτικών Μεταφορών/Υποστήριξης του Αμερικανικού Ναυτικού, η οποία έχει ως αποστολή και τον ανεφοδιασμό του στόλου σε καύσιμα, μετάγγισε 2.271.000.000 λίτρα καυσίμου το 2011, μέσω των 15 σκαφών που έχει αναπτυγμένα σε όλο τον πλανήτη. Το κόστος των καυσίμων και η δυσκολία του ανεφοδιασμού εν πλω, οδήγησαν τους επιστήμονες του NRL (Naval Research Laboratory) στο να αναπτύξουν ειδική διαδικασία αφαίρεσης του διοξειδίου του άνθρακα, ώστε να παράξουν αέριο υδρογόνο από το νερό της θάλασσας. Και τα δύο στοιχεία στη συνέχεια, θα τα χρησιμοποιήσουν για να τα μετατρέψουν σε υδρογονάνθρακες, από τους οποίους θα προκύψει αεροπορικό καύσιμο (JP-5), αντίστοιχα με τη μέθοδο Fischer-Tropsch.

Το Εργαστήριο Ναυτικών Ερευνών εργάζεται εδώ και αρκετά χρόνια στην ανάπτυξη αποδοτικών μεθόδων μετατροπής των στοιχείων/ενώσεων σε καύσιμο, μέσω της χρήσης καταλυτών, με τις απαραίτητες μετατροπές σε συσκευές που είχαν στη διάθεσή του οι χημικοί μηχανικοί και οι χημικοί. Το στάδιο στο οποίο βρίσκεται τώρα είναι αυτό της μεγιστοποίησης των αποδόσεων στα επιμέρους στάδια της παραγωγής. Αυτό που κατάφεραν στο εργαστήριο, με τη μετατροπή των μηχανημάτων και την χρήση νερού από τον Κόλπο του Μεξικού, όπου βρίσκεται το εργαστήριο, είναι το εξής. Η διαδικασία είναι δύο σταδίων. Το θαλασσινό νερό χρησιμοποιείται για να εξαχθεί διοξείδιο του άνθρακα και το αέριο υδρογόνο και να μετατραπεί σε υγρό υδρογονάνθρακα. Στο πρώτο βήμα, αναπτύχθηκε καταλύτης ο οποίος μπορεί να επιτύχει επίπεδα μετατροπής του διοξειδίου του άνθρακα μέχρι και σε ποσοστό 60% και να μειώσει το ανεπιθύμητο μεθάνιο από το 97% στο 25%, προς όφελος ακόρεστων υδρογονανθράκων (ολεφίνες). Στο δεύτερο στάδιο οι ολεφίνες μπορούν να ολιγομεριστούν σε υγρή μορφή, περιέχοντας μόρια υδρογονάνθρακα στο φάσμα του άνθρακα C^9 έως C^16, το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε αεροπορικό καύσιμο, χάρη στην αντίδραση με την χρήση νικελίου ως καταλύτη. Οι αρχικές μελέτες δείχνουν ότι η διαδικασία θα κοστίζει από 3 έως 6 δολλάρια για κάθε γαλόνι (1 γαλόνι = 3,785 λίτρα). Φυσικά η διαδικασία απαιτεί ενέργεια και για να είναι οικονομική δεν μπορεί να βασίζεται στην καύση του πετρελαίου των πλοίων. Το πιο λογικό θα είναι να χρησιμοποιείται στα αεροπλανοφόρα τα οποία διαθέτουν πυρηνικούς αντιδραστήρες, άρα και άπειρη ενέργεια, και είναι αυτά τα οποία έχουν τις μεγαλύτερες ανάγκες σε αεροπορικό καύσιμο.

Πέρα από τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά των πολεμικών πλοίων (πυροβόλα, ελικόπτερα, αεροσκάφη κτλ), τέτοιες τεχνολογικές καινοτομίες είναι που κάνουν τη διαφορά στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων, γιατί στην ουσία μιλάμε για το μέχρι που μπορεί να φτάσει η ισχύς της κάθε μίας. Και στις μεγάλες ναυτικές δυνάμεις παράγοντες όπως στρατηγικές μεταφορές και διοικητική μέριμνα, είναι κρισιμότατοι παράγοντες ισχύος.

http://defense3.com/