Ελληνική "αλληλεγγύη" σε Τουρκία-Ισλαμιστές: Η ΕΥΠ στην Αλεξανδρέττα;;;

‘Όπως πληροφορούμεθα από αξιόπιστες πηγές, η ελληνική εμπλοκή στο συριακό έχει λάβει και πρακτικές μορφές, πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, όπως η αποστολή υπαλλήλων ελληνικών υπηρεσιών στην Αλεξανδρέττα της Τουρκίας, σε δραστηριότητες ανάλυσης πληροφοριών (που συλλέγονται από τη βρετανική βάση Δεκέλειας) και υποστήριξης της συριακής αντιπολίτευσης.

Η Αθήνα εκφράζει δημοσίως, στο ΝΑΤΟ και πρακτικώς, την «αλληλεγγύη» της προς την Τουρκία έναντι της Συρίας και ζητά την απομάκρυνση του Ασαντ, με κίνδυνο να μας στείλει όλους στο τρελοκομείο.
- Αφήνουμε την ενοχλητική «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο, διατυπώνει απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας, μας υποχρέωσε σε καταστροφική κρίση εξοπλισμών.
- Αφήνουμε το ότι το καθεστώς Ασσαντ υπήρξε από τα φιλικότερα προς την Ελλάδα, υπογράψαμε μάλιστα μαζί του συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών, για να επιχειρούν στην Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δεν είναι καθόλου καλό για την αξιοπιστία μιας χώρας να συμπεριφέρεται έτσι στους κάποτε έστω συμμάχους της, είμαστε πολύ μικροί για να είμαστε ανέντιμοι.

Θέτουμε δύο ερωτήματα μόνο, που πολύ θα θέλαμε κάποιος να απαντήσει:

- Πρώτον, γιατί υποστηρίζουμε τον πόλεμο (και την ξένη επέμβαση!) εναντίον ενός καθεστώτος, υπέρ του οποίου έχουν ταχθεί και στην προστασία του οποίου αποβλέπουν οι χριστιανικοί, ελληνορθόδοξοι, κουρδικοί, αρμενικοί πληθυσμοί, που ήδη άρχισαν, με το όπλο στο χέρι, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, καθεστώς μη δημοκρατικό, αλλά κοσμικό και σχετικά προοδευτικό, που φιλοξενεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Που βρήκε καταφύγιο στη Δαμασκό για να γλυτώσει από την τουρκική εξουσία;
- Δεύτερον, ποιο ελληνικό εθνικό ή ευρύτερο δημοκρατικό συμφέρον εξυπηρετείται από την επιβολή στη -συνορεύουσα με την Κύπρο- Συρία, μιας σουννιτικής σκοταδιστικής δικτατορίας, συμμάχου της ‘Αγκυρας και του Ριαντ, «κρίκου» μιας «σουνιτικής ημισελήνου» στη Μεσόγειο, ή, εναλλακτικά, ο διαμελισμός και καταστροφή της Συρίας;

Το Πανεπιστήμιο Νεάπολις στην Πάφο, από τα προσφάτως ιδρυθέντα και πιο δυναμικά πανεπιστήμια του νησιού, οργάνωσε πρόσφατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σεμινάριο για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή Γερμανών, Ελλήνων και Ισραηλινών ειδικών. Στο περιθώριό του, μιλώντας στα Επίκαιρα, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, από τους σπάνιους τόσο καλούς γνώστες της Μέσης Ανατολής που διαθέτουμε -και φυσικά δεν αξιοποιούμε- εξέφρασε έντονο σκεπτικισμό για τέτοιες εμπλοκές με το Ιράν και τη Συρία. Είναι «βλακείες», μας είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας, ότι σε περίπτωση πολέμου, θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη στήριξη του επιτιθέμενου. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο πόλεμος μάλλον θα αποτραπεί, λόγω της αντίθεσης του αμερικανικού στρατού και τμήματος του κατεστημένου.

Αλλά η ελληνική πολιτική στο μεσανατολικό κινδυνεύει να έχει σταδιακά μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα γιατί θα υποστεί την αντίδραση του αραβομουσουλμανικού κόσμου. 

- Το πρώτο που θα συμβεί δεν θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους, όσο η αναγνώριση της «Μακεδονίας», υπογραμμίζει, τονίζοντας ότι αυτό θα είναι μόνο η αρχή. 

- Θα ενισχυθεί επίσης (ήδη γίνεται) η συμμαχία Αιγύπτου-Τουρκίας. 

Στο συνέδριο του «Νεάπολις» συμμετείχε και ο ισραηλινός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Ντέιβιντ Μενάσρι, ειδικός σε θέματα Ιράν, που εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα γίνει τελικά ο πόλεμος, εναντίον του οποίου τάσσονται νυν και πρώην επικεφαλής στρατού/υπηρεσιών, πλην αεροπορίας, που, και στο Ισραήλ, διακρίνεται για υπερβολική εμπιστοσύνη στην τεχνολογική ισχύ της και ελλειπή κατανόηση των πολιτικών παραμέτρων. «Ο Νετανιάχου δεν παίρνει εύκολα αποφάσεις και ταλαντεύεται πάντα. Αν πάρει απόφαση για πόλεμο, θάναι η μοναδική μεγάλη απόφαση στη ζωή του», λέει.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επίκαιρα, 1.11.2012

ΤΜΗΜΑ ΜΟΝΟΝ ΑΡΘΡΟΥ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:  http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8420.html