Το χτικιό του κεντρώου χώρου

Ο χώρος του κέντρου που συναποτελείται από το ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ, διατυμπανίζει την ανάγκη μιας νέας στρατηγικής πάνω στο κυπριακό και ταυτόχρονα αναζητά κοινό υποψήφιο που θα εκφράσει αυτή την νέα στρατηγική στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές.

Προσέξτε όμως. Ως βάση της νέας στρατηγικής τους, επικαλούνται την ομόφωνη απόφαση του λεγομένου εθνικού συμβουλίου του Σεπτεμβρίου 2009, μια απόφαση που μιλούσε ξεκάθαρα για λύση που να στοχεύει στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και την αποστρατικοποίηση. Ποια είναι λοιπόν η νέα στρατηγική που επικαλούνται όταν η βάση της λύσης που επιθυμούν παραμένει η ΔΔΟ;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα αφορά στην απόσυρση των υπερπροσφορών Χριστόφια (που ας σημειωθεί ότι έλκουν την καταγωγή τους από προηγούμενες κυβερνήσεις), περί παραμονής 50000 εποίκων, σταθμισμένης ψήφου, εκ περιτροπής προεδρίας, χωρίς όμως να προχωρούν σε μια ξεκάθαρη πρόταση που να δείχνει πώς αυτοί εννοούν την διζωνικότητα, την δικοινοτικότητα και την ομοσπονδία. Αφήνουν τα πράγματα να αιωρούνται σε μια ομίχλη αδιευκρίνιστων θέσεων, ελλιπών έως ανύπαρκτων ορισμών και διφορούμενων ρητορικών προτάσεων.

Αυτή η θέση των κομμάτων του κεντρώου χώρου , αποτελεί επιλογή επιβίωσης στο πολιτικό φάσμα του κατεστημένου, πολιτική που τους επιτρέπει να μεταβαίνουν με μεγάλη ευκολία από την συγκυβέρνηση στην αντιπολίτευση και αντιστρόφως με το αζημίωτο βέβαια. Πίσω όμως από αυτή τη πολιτική του ΑΡΡΕΝ ΟΥ ΘΗΛΥ, διαδραματίζονται οι πιο αισχρές υποχωρήσεις που δρομολογούν την εμπράγματη λύση. 

Υποχωρήσεις όπως...

- η άρση της εμπολέμου καταστάσεως και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, 

- η αποδοχή του σχεδίου Ανάν προς δημοψήφισμα, 

- το διπλό δημοψήφισμα του 2004, 

- η συμμετοχή των εποίκων στο διπλό δημοψήφισμα, 

- η απενοχοποίηση της Τουρκίας μέσα από τις διαδικασίες που όρισε η 8η Ιουλίου,

- η εξώθηση των προσφύγων να καταφεύγουν στα κατοχικά όργανα και να ξεπουλούν τις περιουσίες τους στους κατακτητές, 

- η συναίνεση στη πρόταση για επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου με ανταλλαγή το απευθείας εμπόριο Ε.Ε–κατεχομένων 

...και άλλα πολλά.

Το χειρότερο πάντων είναι πως όσο γίνονται αυτές οι υποχωρήσεις και οι κινήσεις προς την εμπράγματη λύση που είναι παράδοση της πατρίδος στους κατακτητές, αυτοί εμφανίζονται ως πατριώτες, ως ανυποχώρητοι και γενναίοι αμύντορες των εθνικών δικαίων. Αυτός ο καρναβαλίστικος πατριωτισμός είναι η συγκάλυψη της προδοσίας την οποία ο λαός μέσα στην αφασία των μικροσυμφερόντων του με το σύστημα, χειροκροτεί και επευφημεί. Αυτό είναι το χτικιό του κεντρώου χώρου.

Η πατρίδα για να σωθεί, χρειάζονται ξεκάθαρες θέσεις και αυτές τις θέσεις μόνο εμείς οι εθνικιστές-εθνικοκοινωνιστές έχουμε τη τιμή και το θάρρος να τις προβάλουμε. Αίσχος στη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αίσχος στην ύπουλη επιβολή της εμπράγματης λύσης της ταϊβανοποίησης και της ευρωπαικής διχοτόμησης. Ορθά τα λάβαρα ενάντια στους προδότες και τους τουρκοπροσκυνημένους, για μια στρατηγική του πολύμορφου απελευθερωτικού αγώνα.

Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος ΕΔΗΚ
υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές