Συναπεργούν και συνδιαδηλώνουν σήμερα, υπό την παρότρυνση των συντεχνιών, εξαθλιωμένοι εργάτες του ιδιωτικού τομέα, άνεργοι, πολύτεκνοι που πλήττονται από τα αντιλαϊκά μέτρα των κρατούντων, αντάμα με τους δημόσιους υπαλλήλους και άπαντες απαιτούν την φορολόγηση του πλούτου. Δεν διευκρινίζουν βέβαια ποιος είναι αυτός ο πλούτος αλλά από τις διάφορες δηλώσεις εξάγεται το συμπέρασμα ότι εννοούν τις παραγωγικές επιχειρήσεις που δήθεν συσσωρεύουν πλούτο. Μα αυτός ο πλούτος κατ’ αρχήν είναι παραγωγικός και δίκαιος και κοινωνικός. Γιατί δεν αναφέρονται συγκεκριμένα στο πλούτο των τραπεζιτών και της εκκλησίας ; Γιατί δεν αναφέρονται στα καρκινώματα των ημικρατικών οργανισμών ; Άκρα σιγή.
Όμως το πρόβλημα είναι η ασύμμετρη σχέση των ανέργων και των εργατών του ιδιωτικού τομέα με τους δημόσιους υπαλλήλους. Στην ουσία η σχέση που υπάρχει μεταξύ τους είναι η ίδια σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο πρόβατο και το λύκο. Αυτή την ασυμμετρία την εγκαθίδρυσε το πελατειακό και παρεμβατικό λεγόμενο κράτος. Το κράτος αυτό που είναι αποκύημα της συσσώρευσης πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια, αρπάζοντας την από το λαό. Τα κομματοκρατούμενα συνδικάτα, ως μέρος του απεχθούς πολιτικού συστήματος, βάζοντας στο ίδιο καλάθι τους εργάτες του ιδιωτικού τομέα με τους δημόσιους υπαλλήλους δημιουργούν μια απατηλή ένωση που θέλουν μάλιστα να την παρουσιάσουν και ως ταξική πάλη. Στη πραγματικότητα όμως εξαπατούν την κοινωνία και λειτουργούν ως μηχανισμοί αποπροσανατολισμού, υπέρ του συστήματος χειραγώγησης του λαού.
Ο υπέρογκος δημόσιος τομέας ζητά να διατηρήσει τα υπέρογκα κεκτημένα του τα οποία απέκτησε μέσα από το φαύλο καθεστώς, απαιτώντας την καταλήστευση της οικονομίας της κοινωνίας. Ενώ ο άνεργος και ο φτωχός πολύτεκνος και μεροκαματιάρης ζητά ένα καρβέλι ψωμί μέσα από την ενίσχυση της οικονομίας της κοινωνίας. Αυτή η ασσυμετρία δεν δημιουργεί ενιαία τάξη και ούτε δικαιολογεί ροπές ταξικού αγώνα. Εδώ έχομε να κάνουμε με παραγωγικές ομάδες που αφαιμάσσονται από παρασιτικές ομάδες του συστήματος, δηλαδή από το παρασιτικό στρατό της φαυλοκρατίας που είναι το κράτος – μαμούθ των δημοσίων υπαλλήλων. Κατά συνέπεια δεν θα βρουν ποτέ το δίκαιο τους οι λαϊκές παραγωγικές και καταδυναστευόμενες ομάδες μέσα από τα συνδικάτα του συστήματος, αλλά μέσα από την αυτόνομη διεκδίκηση των αιτημάτων τους σε συνεργασία με εξωσυστημικές πολιτικές δυνάμεις που θα στρέφονται κατά του συστήματος.
Οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν άλλη επιλογή από την εναντίωση στην απάτη των συστημικών συνδικάτων. Αυτή η εναντίωση θα οδηγήσει στην αρχή των παραγωγικών ενώσεων που θα διεκδικήσουν τα δίκαια τους μέσα από την διεκδίκηση της εξουσίας ως κατάστασης αντιπροσωπεύουσας τα δίκαια και τα οράματα των παραγωγικών ενώσεων. Μόνο μέσα από την εξουσιαστική σύγκληση των παραγωγικών ενώσεων του λαού μπορεί να επέλθει η συμμετρία και η κοινωνική ειρήνη και δικαιοσύνη.
Όμως το πρόβλημα είναι η ασύμμετρη σχέση των ανέργων και των εργατών του ιδιωτικού τομέα με τους δημόσιους υπαλλήλους. Στην ουσία η σχέση που υπάρχει μεταξύ τους είναι η ίδια σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο πρόβατο και το λύκο. Αυτή την ασυμμετρία την εγκαθίδρυσε το πελατειακό και παρεμβατικό λεγόμενο κράτος. Το κράτος αυτό που είναι αποκύημα της συσσώρευσης πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια, αρπάζοντας την από το λαό. Τα κομματοκρατούμενα συνδικάτα, ως μέρος του απεχθούς πολιτικού συστήματος, βάζοντας στο ίδιο καλάθι τους εργάτες του ιδιωτικού τομέα με τους δημόσιους υπαλλήλους δημιουργούν μια απατηλή ένωση που θέλουν μάλιστα να την παρουσιάσουν και ως ταξική πάλη. Στη πραγματικότητα όμως εξαπατούν την κοινωνία και λειτουργούν ως μηχανισμοί αποπροσανατολισμού, υπέρ του συστήματος χειραγώγησης του λαού.
Ο υπέρογκος δημόσιος τομέας ζητά να διατηρήσει τα υπέρογκα κεκτημένα του τα οποία απέκτησε μέσα από το φαύλο καθεστώς, απαιτώντας την καταλήστευση της οικονομίας της κοινωνίας. Ενώ ο άνεργος και ο φτωχός πολύτεκνος και μεροκαματιάρης ζητά ένα καρβέλι ψωμί μέσα από την ενίσχυση της οικονομίας της κοινωνίας. Αυτή η ασσυμετρία δεν δημιουργεί ενιαία τάξη και ούτε δικαιολογεί ροπές ταξικού αγώνα. Εδώ έχομε να κάνουμε με παραγωγικές ομάδες που αφαιμάσσονται από παρασιτικές ομάδες του συστήματος, δηλαδή από το παρασιτικό στρατό της φαυλοκρατίας που είναι το κράτος – μαμούθ των δημοσίων υπαλλήλων. Κατά συνέπεια δεν θα βρουν ποτέ το δίκαιο τους οι λαϊκές παραγωγικές και καταδυναστευόμενες ομάδες μέσα από τα συνδικάτα του συστήματος, αλλά μέσα από την αυτόνομη διεκδίκηση των αιτημάτων τους σε συνεργασία με εξωσυστημικές πολιτικές δυνάμεις που θα στρέφονται κατά του συστήματος.
Οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν άλλη επιλογή από την εναντίωση στην απάτη των συστημικών συνδικάτων. Αυτή η εναντίωση θα οδηγήσει στην αρχή των παραγωγικών ενώσεων που θα διεκδικήσουν τα δίκαια τους μέσα από την διεκδίκηση της εξουσίας ως κατάστασης αντιπροσωπεύουσας τα δίκαια και τα οράματα των παραγωγικών ενώσεων. Μόνο μέσα από την εξουσιαστική σύγκληση των παραγωγικών ενώσεων του λαού μπορεί να επέλθει η συμμετρία και η κοινωνική ειρήνη και δικαιοσύνη.
No comments :
Post a Comment