Τα μεγάλα προβλήματα της κυπριακής οικονομίας είναι κυρίως τα εξής:
- Ο υπέρογκος δημοσιοϋπαλληλικός τομέας με υψηλές απολαβές και πριγκιπικά προνόμια.
- Η χρηματοπιστωτική διακίνηση του χρήματος που από τη φύση της κατευθύνεται σε μη παραγωγικές επιλογές με μέτρο την κερδοσκοπία και όχι το κοινωνικό καλό.
- Η αδιαφάνεια του κομματοκρατικού συστήματος και της λεγομένης μεικτής οικονομίας.
- Η κατασπατάληση των πόρων από το κράτος που καθίσταται μέσω του πολιτικού συστήματος υποχείριο του κόμματος ή των κομμάτων εξουσίας. Αυτό το κράτος είναι οντότητα κατ’ εξοχήν ανήθικη διότι ικανοποιεί ψηφοθηρικές σχέσεις και όχι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και αναπτυξιακές δυνατότητες που θα έφερναν πλούτο στη χώρα.
- Ο υπέρογκος δημοσιοϋπαλληλικός τομέας με υψηλές απολαβές και πριγκιπικά προνόμια.
- Η χρηματοπιστωτική διακίνηση του χρήματος που από τη φύση της κατευθύνεται σε μη παραγωγικές επιλογές με μέτρο την κερδοσκοπία και όχι το κοινωνικό καλό.
- Η αδιαφάνεια του κομματοκρατικού συστήματος και της λεγομένης μεικτής οικονομίας.
- Η κατασπατάληση των πόρων από το κράτος που καθίσταται μέσω του πολιτικού συστήματος υποχείριο του κόμματος ή των κομμάτων εξουσίας. Αυτό το κράτος είναι οντότητα κατ’ εξοχήν ανήθικη διότι ικανοποιεί ψηφοθηρικές σχέσεις και όχι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και αναπτυξιακές δυνατότητες που θα έφερναν πλούτο στη χώρα.
Τα τέσσερα αυτά ουσιώδη προβλήματα αναφύονται ως τέτοια ως απότοκα πολιτικών επιλογών δηλαδή συστημικής πολιτικής σκέψης και πρακτικής. Συνεπώς το πρόβλημα της οικονομίας είναι πρόβλημα κατεξοχήν πολιτικό, δηλαδή πρόβλημα συστημικό. Τούτο το πρόβλημα εξ ανάγκης των δομών του, συγκεντρώνει το ανήθικο και φαύλο, διότι μόνο με αυτά τα στοιχεία μπορεί να λειτουργήσει. ¨Όπως η μηχανή έχει ως καύσιμο ύλη την βενζίνη έτσι και το σύστημα της κομματοκρατίας έχει ως καύσιμο ύλη την ατιμία. Η ατιμία ορίζεται ευθύς εξ αρχής ως συγκέντρωση εξουσίας σε λίγα χέρια, δηλαδή στους κομματικούς μηχανισμούς και εν τέλει στις ολιγάριθμες κομματικές συμμορίες που περιστοιχίζουν τους αρχηγούς με αντιπαροχή προς το λαό μια κίβδηλη συμμετοχή δια της ψήφου που στερείται της προτέρας λαϊκής επιλογής.
Ώστε η λύση του προβλήματος προϋποθέτει τη μεταβίβαση της αρπαχθείσας εξουσίας από τους κομματικούς μηχανισμούς προς το λαό. Εδώ τίθεται ένα άλλο πρόβλημα. Ο λαός δεν είναι ένα αφηρημένο μέγεθος αλλά ένα σύνολο διαφορετικών ποιοτήτων εργασίας σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, δηλαδή στα πλαίσια μιας παράδοσης , φυλετικής ταυτότητας, πατρίδος και ιστορίας. Αν ο λαός πάρει στα χέρια του την εξουσία, τότε αλλάζει η διεύθυνση της κοινωνίας και ο Λόγος άσκησης της εξουσίας. Την κοινωνία τότε θα παύσει να διέπει το κομματικό ιδιοτελές συμφέρον το αλληλένδετο με το φατριαστικό συμφέρον και θα επικρατήσει το κοινωνικό και συλλογικό συμφέρον μέσα από μια άμεση αντιπροσώπευση των εργατικών δυνάμεων που θα έχει ως κεντρικό πολιτικό σκοπό την συμμετρία και την αρμονία των μερών με το όλον.
Ο Λόγος αυτός θα προσδιορίσει στη συνέχεια, σύμφωνα με την αρμονική σχέση του μέρους με το όλο, το μέγεθος του δημοσιοϋπαλληλικού τομέα, το ρόλο του χρήματος και της διακίνησης του, το προγραμματισμό της παραγωγής και την σχέση αυτής με τις συμπαρομαρτούσες συνθήκες του νόμου και της παιδείας. Το παρόν πολιτικο-οικονομικό σύστημα δεν είναι σε θέση να δώσει λύσεις στα προβλήματα που το ίδιο παράγει, διότι εξ αυτών των προβλημάτων τρέφεται. Ούτε μπορεί αυτός ο γόρδιος δεσμός να λυθεί με κομπογιαννίτικες και συμβατικές προσπάθειες, με βελτιόδοξες αστικές αντιλήψεις και συμβιβασμούς, με μικροπαρεμβάσεις και μικροαλλαγές. Οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται μονάχα με τη κόψη του σπαθιού τη τρομερή. Αυτό είναι το έργο που καλείται να φέρει εις πέρας η εθνικοκοινωνική κοσμοθεωρία.
No comments :
Post a Comment