Στον αιώνα της αυτοκινήσεως, με τα άψυχα αυτοκίνητα σχεδιασμένα από κομπιούτερ σε αεροδυναμικές σήραγγες, είναι δύσκολο να φανταστείτε τον καιρό που οι Αμερικανικοί δρόμοι βροντούσαν από τα Galaxies, Electras και Rocket 88s. Τα σχέδια των σιδερένιων γιγάντων των δεκαετιών του 1950 και 1960 ήταν εμπνευσμένα από την διαστημική εποχή και την ανατολή των ταξιδιών με τα τζετ. Μάλιστα μια εταιρεία ήταν αρκετά θαρραλέα ώστε να βάλει μια μηχανή τζετ σε ένα αυτοκίνητο της. ! Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου του Steve Lehto «»Chrysler’s Turbine Car», μια εκπληκτική ιστορία, για το τουρμπινοκίνητο αυτοκίνητο της Chrysler.
Ο συγγραφέας είναι ένας δικηγόρος στο Michigan. (αγόραστε το εδώ όχι το αυτοκίνητο ! το βιβλίο). Οι τουρμπίνες για τα αεροσκάφη υπάρχουν από όταν η Γερμανική Luftwaffe άρχισε να πειραματίζεται από την δεκαετία του 1930. Αντίθετα με τις μηχανές με τα πιστόνια που βασίζονται σε μια πολύπλοκη χορογραφία μηχανικών βημάτων για να παράγουν ενέργεια, οι απλούστερες τουρμπίνες δημιουργούν ισχυρή ώθηση με το να παράγουν διαρκώς καυτά αέρια που βγαίνουν από την μηχανή με πολύ υψηλές ταχύτητες. Οι τουρμπίνες ήταν τα ατίθασα άλογα του κόσμου των μηχανικών, φασαριόζικες και δύσκολο να ελεγχτούν, και κατάπιναν τεράστιες ποσότητες καυσίμου και αέρα. Κανένας δεν πίστευε ότι μπορούσαν να τιθασευτούν η να γίνουν αρκετά μικρές και να είναι πρακτικές για μηχανές αυτοκινήτου. Οι τουρμπίνες ζυγίζανε λιγότερο από τις μηχανές με τα πιστόνια, είχαν πολύ λιγότερα κινούμενα μέρη και ήταν πανεύκολες στο service. Επιπλέον ποτέ δεν χρειαζόντουσαν ρύθμιση η αλλαγή λαδιών και μπορούσαν να ταξιδεύουν όλη μέρα με 180 χιλιόμετρα την ώρα. Επιπλέον από την φύση τους είχαν τόνους Ροπήηη!
Τότε εμφανίστηκε ο George Huebner, ο ήρωας του βιβλίου, ένας γοητευτικός και ελαφρά μεγαλομανιακός μηχανικός αυτοκινήτων της Chrysler, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες του τουρμπινοκίνητου αυτοκινήτου τα επόμενα είκοσι χρόνια. Έπεισε το εργοστάσιο να αναπτύξει την τεχνολογία σαν την μονάδα παραγωγής ενέργειας του μέλλοντος. Ο Huebner που πέθανε το 1996 σε ηλικία 86 ετών, πίστευε ότι η τουρμπίνα είχε πολλά πλεονεκτήματα. Άλλωστε όπως σημειώνει ο Lehto, «τα αυτοκίνητα αυτά καίγανε οποιοδήποτε εύφλεκτο υγρό. Όχι απλώς βενζίνη αλλά πετρέλαιο, κηροζίνη, καύσιμο για τζετ, φυστικέλαιο, οινόπνευμα, τεκίλα , άρωμα, και πολλά άλλα υλικά κατά περίσταση». Στην παγκόσμια βόλτα παρουσιάσεως που έκανε το αυτοκίνητο, στο Παρίσι έκαψε Άρωμα και στην Ελλάδα Ούζο. (Το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τότε ήταν το ότι όταν ένας οδηγός ξεμείνει από βενζίνη, πάντα μπορεί να πάει σε ένα φαρμακείο και να πάρει ένα after-shave).
Ο Lehto περιγράφει πως ο Huebner μάζεψε τους καλύτερους μηχανικούς στις αρχές του 1950. Έλυσαν το πρόβλημα του μεγάλου μεγέθους για αυτοκίνητο μικραίνοντας την, και την ετοίμασαν για δοκιμή σε αυτοκίνητο το 1953. Έδειξε ενθαρρυντικά αποτελέσματα, και αρκετές παραλλαγές φτιαχτήκανε. Στην την τέταρτη γενιά, οι μηχανικοί του Huebner βρήκανε ότι η μηχανή μπορούσε να δουλεύει για 5.000 ώρες, συγκρινόμενη με τις κλασσικές με πιστόνια που δούλευαν 3.000 ώρες. Οι μηχανικοί φαινόταν ότι είχαν δαμάσει το θηρίο. Όντως η μηχανή δούλευε τόσο ομαλά ώστε ένας συνταξιούχος μηχανικός είπε στον συγγραφέα, ότι βάζανε ένα νόμισμα όρθιο επάνω της και το νόμισμα παρέμενε εκεί. Η μηχανή δεν είχε καθόλου κραδασμούς δήλωσε.
Και άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες προσπαθήσανε, χωρίς όμως επιτυχία. Το 1962 η Chrysler έδωσε εντολή στην Ghia, την φημισμένη Ιταλική φίρμα σχεδιασμού αυτοκινήτων να φτιάξει 50 χειροποίητα αμαξώματα για να στεγάσουν τις τουρμπίνες του εργοστασίου. Κάθε αυτοκίνητο θα δανειζόταν σε μια οικογένεια για μερικούς μήνες, και μετά θα πέρνανε άλλες στην σειρά. Η πρόφαση ήταν «εκτίμηση της αγοράς», αλλά η ομορφιά του προγράμματος ήταν να δημιουργήσει αίσθηση. Η Chrysler έλαβε 30.000 αιτήσεις από υποψήφιους οδηγούς για τεστ, τελικά διαλέχτηκαν 203. Και οι άνθρωποι όντως λάτρεψαν το αμάξι. Το πρωτότυπο σχέδιο του Ghia έδινε την αίσθηση μιας ρουκέτας του μέλλοντος και ενίσχυε τις ελπίδες ενός Έθνους στον δρόμο προς το φεγγάρι. Απλώς για να βάλουν μόνο μπροστά την μηχανή έδινε στους οδηγούς την αίσθηση ότι ήταν αστροναύτες.
Για να βάλουν μπροστά την ανάφλεξη έπρεπε να κάνουν οκτώ ξεχωριστές κινήσεις. Αλλά μόλις έπαιρνε μπροστά η τουρμπίνα έφθανε τις 60.000 στροφές, εν σχέση με τι 8.000 στροφές το πολύ μιας μηχανής με πιστόνια. !!! Η νορμάλ θερμοκρασία της μηχανής ήταν 983 βαθμοί, δέκα φορές περισσότερο από τις μηχανές με πιστόνια της εποχής. Ο χαρακτηριστικός ήχος της δεν προέρχεται από τον φλεγόμενο πυρήνα της αλλά από τα γρανάζια που την συνοδεύουν, είναι ένας ήχος γνωστός σαν τραγούδι των γραναζιών.
Ο συγγραφέας βρήκε πολλούς από τους οδηγούς του προγράμματος, και όλοι είχαν ευτυχισμένες αναμνήσεις. Μελέτησε τις γραπτές αναφορές των 50 αμαξιών που κάνανε πάνω από 1.800.000 χιλιόμετρα χωρίς προβλήματα. Κανένας από τους οδηγούς δεν ήθελε να δώσει το αυτοκίνητο πίσω. Μερικοί το θέλανε τόσο πολύ που έστειλαν λεύκες επιταγές στην Chrysler. Περισσότεροι από 18 εκατομμύρια επισκέπτες είδανε το αμάξι στην παγκόσμιο έκθεση της Νέας Υόρκης. Και 350.000 είχαν την ευκαιρία να το οδηγήσουν για λίγο. Κανένα προϊόν δεν βρέθηκε ποτέ σε τόσο καλή θέση για ...εκτόξευση. Και όμως η εκτόξευση δεν έγινε ποτέ. Οι λόγοι είναι πολλοί, από τους μπελάδες που έμπλεξε η αυτοκινητοβιομηχανία της δεκαετία του 1970. Ο κύριος λόγος είναι το εμπάργκο του OPEC το 1973 και η πανικόβλητη αντίδραση των νομοθετών που έθεσαν εξωπραγματικές απαιτήσεις για την μείωση της καταναλώσεως και μολύνσεως του αέρα. Ο George Huebner τόνισε ότι η Environmental Protection Agency απαιτούσε οι εξατμίσεις να είναι καθαρότερες από τον περιβάλλοντα αέρα.
Τώρα ποιος ήταν ο ρόλος της συνέργειας της Chrysler στον θάνατο του εγχειρήματος; Ναι οι τουρμπίνες ήταν ακριβές σαν παραγωγή, αλλά το πρόγραμμα σαμποταρίστηκε από την κακοδιαχείριση της εταιρείας. Στο τέλος μόνο λίγα πρωτότυπα της Ghia επέζησαν. Τα περισσότερα 46 από αυτά τα κατέστρεψαν το 1967, όταν η Chrysler αποφάσισε ότι δεν έπρεπε οι αντίπαλοι της να βάλουν στο χέρι ένα από αυτά. Στο τέλος ελάχιστα επέζησαν. Ένα από αυτά έχει ο κωμικός και λάτρης των αυτοκινήτων Jay Leno. Οι εργαζόμενοι στην αλάνα των scrap στο εργοστάσιο τρύπησαν τα ντεπόζιτα, πήραν το καύσιμο και το περιέχυσαν στο Ιταλικό σχεδιασμένο εσωτερικό των αυτοκινήτων και κατόπιν τα έκαψαν !!! Ήταν η μέρα που οι ενήλικες έκλαψαν στην Chrysler ! Ίσως να νοιώσετε και εσείς έτσι που διαβάζετε αυτές τις λίγες γραμμές. Ίσως !
http://miastala.com/s/archives/19979
Ο συγγραφέας είναι ένας δικηγόρος στο Michigan. (αγόραστε το εδώ όχι το αυτοκίνητο ! το βιβλίο). Οι τουρμπίνες για τα αεροσκάφη υπάρχουν από όταν η Γερμανική Luftwaffe άρχισε να πειραματίζεται από την δεκαετία του 1930. Αντίθετα με τις μηχανές με τα πιστόνια που βασίζονται σε μια πολύπλοκη χορογραφία μηχανικών βημάτων για να παράγουν ενέργεια, οι απλούστερες τουρμπίνες δημιουργούν ισχυρή ώθηση με το να παράγουν διαρκώς καυτά αέρια που βγαίνουν από την μηχανή με πολύ υψηλές ταχύτητες. Οι τουρμπίνες ήταν τα ατίθασα άλογα του κόσμου των μηχανικών, φασαριόζικες και δύσκολο να ελεγχτούν, και κατάπιναν τεράστιες ποσότητες καυσίμου και αέρα. Κανένας δεν πίστευε ότι μπορούσαν να τιθασευτούν η να γίνουν αρκετά μικρές και να είναι πρακτικές για μηχανές αυτοκινήτου. Οι τουρμπίνες ζυγίζανε λιγότερο από τις μηχανές με τα πιστόνια, είχαν πολύ λιγότερα κινούμενα μέρη και ήταν πανεύκολες στο service. Επιπλέον ποτέ δεν χρειαζόντουσαν ρύθμιση η αλλαγή λαδιών και μπορούσαν να ταξιδεύουν όλη μέρα με 180 χιλιόμετρα την ώρα. Επιπλέον από την φύση τους είχαν τόνους Ροπήηη!
Τότε εμφανίστηκε ο George Huebner, ο ήρωας του βιβλίου, ένας γοητευτικός και ελαφρά μεγαλομανιακός μηχανικός αυτοκινήτων της Chrysler, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες του τουρμπινοκίνητου αυτοκινήτου τα επόμενα είκοσι χρόνια. Έπεισε το εργοστάσιο να αναπτύξει την τεχνολογία σαν την μονάδα παραγωγής ενέργειας του μέλλοντος. Ο Huebner που πέθανε το 1996 σε ηλικία 86 ετών, πίστευε ότι η τουρμπίνα είχε πολλά πλεονεκτήματα. Άλλωστε όπως σημειώνει ο Lehto, «τα αυτοκίνητα αυτά καίγανε οποιοδήποτε εύφλεκτο υγρό. Όχι απλώς βενζίνη αλλά πετρέλαιο, κηροζίνη, καύσιμο για τζετ, φυστικέλαιο, οινόπνευμα, τεκίλα , άρωμα, και πολλά άλλα υλικά κατά περίσταση». Στην παγκόσμια βόλτα παρουσιάσεως που έκανε το αυτοκίνητο, στο Παρίσι έκαψε Άρωμα και στην Ελλάδα Ούζο. (Το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τότε ήταν το ότι όταν ένας οδηγός ξεμείνει από βενζίνη, πάντα μπορεί να πάει σε ένα φαρμακείο και να πάρει ένα after-shave).
Ο Lehto περιγράφει πως ο Huebner μάζεψε τους καλύτερους μηχανικούς στις αρχές του 1950. Έλυσαν το πρόβλημα του μεγάλου μεγέθους για αυτοκίνητο μικραίνοντας την, και την ετοίμασαν για δοκιμή σε αυτοκίνητο το 1953. Έδειξε ενθαρρυντικά αποτελέσματα, και αρκετές παραλλαγές φτιαχτήκανε. Στην την τέταρτη γενιά, οι μηχανικοί του Huebner βρήκανε ότι η μηχανή μπορούσε να δουλεύει για 5.000 ώρες, συγκρινόμενη με τις κλασσικές με πιστόνια που δούλευαν 3.000 ώρες. Οι μηχανικοί φαινόταν ότι είχαν δαμάσει το θηρίο. Όντως η μηχανή δούλευε τόσο ομαλά ώστε ένας συνταξιούχος μηχανικός είπε στον συγγραφέα, ότι βάζανε ένα νόμισμα όρθιο επάνω της και το νόμισμα παρέμενε εκεί. Η μηχανή δεν είχε καθόλου κραδασμούς δήλωσε.
Και άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες προσπαθήσανε, χωρίς όμως επιτυχία. Το 1962 η Chrysler έδωσε εντολή στην Ghia, την φημισμένη Ιταλική φίρμα σχεδιασμού αυτοκινήτων να φτιάξει 50 χειροποίητα αμαξώματα για να στεγάσουν τις τουρμπίνες του εργοστασίου. Κάθε αυτοκίνητο θα δανειζόταν σε μια οικογένεια για μερικούς μήνες, και μετά θα πέρνανε άλλες στην σειρά. Η πρόφαση ήταν «εκτίμηση της αγοράς», αλλά η ομορφιά του προγράμματος ήταν να δημιουργήσει αίσθηση. Η Chrysler έλαβε 30.000 αιτήσεις από υποψήφιους οδηγούς για τεστ, τελικά διαλέχτηκαν 203. Και οι άνθρωποι όντως λάτρεψαν το αμάξι. Το πρωτότυπο σχέδιο του Ghia έδινε την αίσθηση μιας ρουκέτας του μέλλοντος και ενίσχυε τις ελπίδες ενός Έθνους στον δρόμο προς το φεγγάρι. Απλώς για να βάλουν μόνο μπροστά την μηχανή έδινε στους οδηγούς την αίσθηση ότι ήταν αστροναύτες.
Για να βάλουν μπροστά την ανάφλεξη έπρεπε να κάνουν οκτώ ξεχωριστές κινήσεις. Αλλά μόλις έπαιρνε μπροστά η τουρμπίνα έφθανε τις 60.000 στροφές, εν σχέση με τι 8.000 στροφές το πολύ μιας μηχανής με πιστόνια. !!! Η νορμάλ θερμοκρασία της μηχανής ήταν 983 βαθμοί, δέκα φορές περισσότερο από τις μηχανές με πιστόνια της εποχής. Ο χαρακτηριστικός ήχος της δεν προέρχεται από τον φλεγόμενο πυρήνα της αλλά από τα γρανάζια που την συνοδεύουν, είναι ένας ήχος γνωστός σαν τραγούδι των γραναζιών.
Ο συγγραφέας βρήκε πολλούς από τους οδηγούς του προγράμματος, και όλοι είχαν ευτυχισμένες αναμνήσεις. Μελέτησε τις γραπτές αναφορές των 50 αμαξιών που κάνανε πάνω από 1.800.000 χιλιόμετρα χωρίς προβλήματα. Κανένας από τους οδηγούς δεν ήθελε να δώσει το αυτοκίνητο πίσω. Μερικοί το θέλανε τόσο πολύ που έστειλαν λεύκες επιταγές στην Chrysler. Περισσότεροι από 18 εκατομμύρια επισκέπτες είδανε το αμάξι στην παγκόσμιο έκθεση της Νέας Υόρκης. Και 350.000 είχαν την ευκαιρία να το οδηγήσουν για λίγο. Κανένα προϊόν δεν βρέθηκε ποτέ σε τόσο καλή θέση για ...εκτόξευση. Και όμως η εκτόξευση δεν έγινε ποτέ. Οι λόγοι είναι πολλοί, από τους μπελάδες που έμπλεξε η αυτοκινητοβιομηχανία της δεκαετία του 1970. Ο κύριος λόγος είναι το εμπάργκο του OPEC το 1973 και η πανικόβλητη αντίδραση των νομοθετών που έθεσαν εξωπραγματικές απαιτήσεις για την μείωση της καταναλώσεως και μολύνσεως του αέρα. Ο George Huebner τόνισε ότι η Environmental Protection Agency απαιτούσε οι εξατμίσεις να είναι καθαρότερες από τον περιβάλλοντα αέρα.
Τώρα ποιος ήταν ο ρόλος της συνέργειας της Chrysler στον θάνατο του εγχειρήματος; Ναι οι τουρμπίνες ήταν ακριβές σαν παραγωγή, αλλά το πρόγραμμα σαμποταρίστηκε από την κακοδιαχείριση της εταιρείας. Στο τέλος μόνο λίγα πρωτότυπα της Ghia επέζησαν. Τα περισσότερα 46 από αυτά τα κατέστρεψαν το 1967, όταν η Chrysler αποφάσισε ότι δεν έπρεπε οι αντίπαλοι της να βάλουν στο χέρι ένα από αυτά. Στο τέλος ελάχιστα επέζησαν. Ένα από αυτά έχει ο κωμικός και λάτρης των αυτοκινήτων Jay Leno. Οι εργαζόμενοι στην αλάνα των scrap στο εργοστάσιο τρύπησαν τα ντεπόζιτα, πήραν το καύσιμο και το περιέχυσαν στο Ιταλικό σχεδιασμένο εσωτερικό των αυτοκινήτων και κατόπιν τα έκαψαν !!! Ήταν η μέρα που οι ενήλικες έκλαψαν στην Chrysler ! Ίσως να νοιώσετε και εσείς έτσι που διαβάζετε αυτές τις λίγες γραμμές. Ίσως !
http://miastala.com/s/archives/19979
No comments :
Post a Comment