Είναι ένα θέμα που θα χρειαστεί πολύ χρόνο και πολύ χώρο για να αναλυθεί. Η ιστορία μας, έχει δείξει το πραγματικό πρόσωπο του λαού αυτού και μπορώ πλέον να το κατακρίνω και να το σχολιάζω χωρίς να μπορεί κανείς να με χαρακτηρίσει ώς προκατειλημμένο. Η προκατάληψη πλέον δεν ολοκληρώνει το νόημα του μίσους που νιώθει ο Ελληνικός λαός απέναντι στη φυλή τέτοιων βαρβάρων. Λόγω της σημερινής μέρας, θα ξεκινήσει η αναδρομή στις τουρκικές καταστροφές, από τις 29 Μαϊου, του 1453.
Εάλω η Πόλις: Η λαμπρή αυτοκρατορία πλέον στηρίζεται μόνο σε ορισμένες περιοχές, εξ' αυτών η Κωνσταντινούπολη, μερικές περιοχές της Θράκης, και σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της Πελοποννήσου. Την τιμή του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου φέρει ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος - Δραγάσης, που ήταν και εκείνος ο οποίος πολέμησε σθεναρά, μέχρι και την τελευταία στιγμή. Στην αντίπαλη πλευρά, βρίσκεται ο Μωάμεθ ο Δεύτερος, ο οποίος έχει βάλει στόχο την εξάπλωση του απάνθρωπου έθνους του. Έχει δώσει εντολές για την δημιουργία ενός φρουρίου, βόρεια της Πόλης, που ονομάστηκε Ρούμελι-Χισάρ. Μέσω αυτού ελέγχει την διέλευση πλοίων που έρχονται από τον Βόσπορο-και συνεπώς οποιαδήποτε στιγμή σταματά τον εφοδιασμό της Πόλης από την Μαύρη Θάλασσα- και το χρησιμοποιεί για να εφορμούν Τούρκοι στις γύρω περιοχές, να τις λεηλατούν, να τις καταστρέφουν, και να τις καίνε.
Βλέποντας τα αυτά, ο Παλαιολόγος ξεκινάει ενέργειες ενίσχυσης της πόλης. Μαζεύει στρατό, επιδιορθώνει τα τείχη, κλείνει το Κεράτιο με την αλυσίδα, και στέλνει διαρκώς επιστολές ζητώντας βοήθεια. Αυτό που τον κάνει άξιο της θέσης του, είναι οτι χρησιμοποίησε τα λειτουργικά σκεύη της εκκλησίας για να κόψει νομίσματα, και συνεπώς, να πληρώσει στρατιώτες και να καλύψει τα έξοδα της ενίσχυσης. Οι προετοιμασίες του Μωχάμετ, από την άλλη, είναι πιο απλές καθότι είναι σε πιο σίγουρη θέση. Στέλνει στρατό στην Πελοπόννησο να καταστρέψει την βοήθεια που θα έστελναν οι Έλληνες στην Πόλη. Ταυτόχρονα προσλαμβάνει τεχνίτη, και φτιάχνει ένα κανόνι, που για να σχολιάσουμε τον όγκο και την ισχύ του, πρέπει να αναφερθεί ότι για την μετακίνηση του χρειαζόντουσαν 500 άντρες και 30 βοιδάμαξες. Τα τουρκικά στρατεύματα συγκεντρώνονται πλέον γύρω από την Πόλη. Ο ανεφοδιασμός από θάλασσα, κόβεται, και το κανόνι στήνεται απέναντι από την Πύλη του Ρωμανού. Ο στρατός μέσα στην Πόλη μετράει μόνο 7.000 ψυχές, εκ των οποίων οι 2.000 είναι ξένες δυνάμεις. Η τουρκική δύναμη μετράει τουλάχιστον 250.000 ψυχές, και πιθανολογείται ότι ο πραγματικός αριθμός άγγιζε τους 400.000. Μαζί τους έχουν φυσικά και κανόνια, που ξεκινούν να χτυπάνε τα τείχη. Κάθε βράδυ, ο άμαχος πληθυσμός επισκευάζει τα τείχη, απλά για να καταρριφθούν ξανά το πρωί. Σιγά σιγά αυτή η δύναμη εξασθενεί, και η επιδιόρθωσει αρχίζει να γίνεται πιο δύσκολη και φυσικά αναποτελεσματική.
Ο τούρκος αρχηγός, συνειδητοποιεί την αδυναμία της πλευράς του Κεράτιου, λόγω της ανυπαρξίας των τειχών, και αποφασίζει να φτιάξει ένα δίολκο 12 χιλιομέτρων. Μέσω αυτού μετέφερε αναρίθμητο στρατό και ελαφρά πλοιάρια μόνο σε μια νύχτα. Αυτό που δεν υπολόγισε είναι την ηρωική ψυχή του επικεφαλή Φλαντανελλά, που με 4 μονάχα ελληνικούς Δρόμωνες κατέστρεψε πλήρως μέσα σε 3 ώρες την συγκεκριμένη τουρκική ναυμαχία. Όμως το τέλος φάνταζε κοντά γιατί η οργή του Μωχάμετ τον ώθησε να ενισχύσει το πυροβολικό του.
Στις 21 Μαίου, ο Μωχάμετ προτείνει στον Παλαιολόγο να παραδώσει την Πόλη και να φύγει αυτός, η οικογένεια του, και η Αυλή του αφήνοντας τους βαρβάρους να την κατακτήσουν. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση του : "Την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμού εστί ούτε άλλου τινός των κατοικούντων εν αυτή. ‘Ολοι γάρ αυτοπροαιρέτως αποφασίσαμεν αποθανούμεν μη φειδόμενοι της ζωής ημών"
Για 8 συνεχείς μέρες από εδώ και πέρα, οι Τούρκοι θα πυρπολούν ασταμάτητα την Κωνσταντινούπολη. Η βοήθεια που είχε ζητήσει ο Παλαιολόγος δεν είχε φανεί πουθενά. Το κανόνι είχε καταστρέψει την Πύλη του Ρωμανού, αλλά η πόλη ήταν ακόμα σταθερή. Ο τούρκος σκεφτόταν με συμβουλές από έναν δικό μας προδότη τον Χαλήλ, να παρατήσει της πολιορκία, θα έχανε ούτως ή άλλως. Η οργή της εκστρατείας 3ών χρόνων όμως ήταν ακλόνιτη. Στις 28 Μαίου πραγματοποιείται λιτανεία, με κεφαλή τον Αυτοκράτορα. Μία μέρα μετά, και με ουρλιαχτά δαιμονισμένων, οι Τούρκοι επιτέθηκαν ξανά. Η αντιστοιχία ήταν ένας Έλληνας πρός 38 Τούρκους, εκ των οποίων ήταν και ελληνόπουλα που ήταν μεγαλωμένα σαν βάρβαρα κτήνη. Οι Έλληνες απέκρουσαν τις 2 πρώτες επιθέσεις με επιτυχία, όμως η τρίτη ήταν η τελειωτική. Ο Ιουστινιάνης πέθανε μπροστά στους Έλληνες μαχητές, αποκαρδιώνοντας τους. Τελευταίος να μάχεται με δύναμη και σθένος, έμεινε ο Παλαιολόγος ενώ τα λυσσασμένα ζώα ανέβαιναν από την Πύλη του Ρωμανού. Είχε μείνει μόνος και μαχόταν με κάθε δύναμη, μέχρι που κάποιος τον έσφαξε από πίσω.
Για 3 μέρες και 3 νύχτες, όπως τους είχε υποσχθεί ο Μωχάμετ, τα βάρβαρα ζώα πολιορκούσαν την Πόλη. Για 3 ολόκληρες μέρες, βίαζαν, αποκεφάλιζαν, έκαιγαν, και βασάνιζαν, μέχρι που το μένος τους για έναν πολιτισμό ανώτερο και ιερότερο να κατευνάσει. Τόνοι σπέρματος διασκορπίστηκαν, και άλλοι τόσοι τόνοι αίματος πότισαν το Ελληνικό χώμα. Τα ζωά δεν δίστασαν να μπούν στην Αγιά Σοφιά και να σφάξουν εκεί, στο ιερό, άμαχο πληθυσμό. Για 3 μέρες, τα μάτια των εναπομείναντων Ελλήνων αντίκρυζαν τις φλόγες και τα παραμορφωμένα πρόσωπα ενός λαού που άδικα χαρακτηρίζεται ανθρώπινος. Για 3 μέρες καταστρεφόταν το φώς, και η λαμπερή ιστορία του μοναδικού πολιτισμού που δημιούργησε τον ορισμό της δημοκρατίας, της άμιλλας, την ηθικής και της λογικής. Για 3 μέρες, η Πόλη γνώριζε τον θάνατο.
Μικρασιατική καταστροφή : Τον Σεπτέμβρη του 1922, ακόμα μια Ελληνική πόλη, θα έρθει αντιμέτωπη με τις παραμορφωμένες σκιές του αιματηρού παρελθόντος. Η Σμύρνη στηριζόταν από τους Έλληνες που της έδιναν αξία, αίγλη, και πολιτιστική ανάπτυξη. Απελευθερωμένη από τον τουρκικό ζυγό το 1919, οι τούρκοι την θεωρούσαν απειλιτική. Ήταν μια πόλη που προκαλούσε τον θυμό των μουσουλμανικών ζώων καθ'ότι ήταν κατοικημένη από χριστιανούς, πόσο μάλλον Έλληνες, ή πληθυσμούς που μιλούσαν Ελληνικά. To Ελληνικό Κράτος έδειξε την πραγματική σαπίλα του, ενημερώνοντας τους δημοσίους υπαλλήλους να αποχωρήσουν γρήγορα από την Σμύρνη, αλλά να καθυσηχάσουν τον πληθυσμό, και να μην αφήσουν κανένα να φύγει. Οι αποκαρδιωμένοι στρατιώτες ξαναγύριζαν στη Σμύρνη, κουρασμένη και εξαθλιωμένοι, ενώ οι Μεγάλες δυνάμεις έστελναν βοήθεια για τους πληθυσμούς τους εκεί. Την στιγμή που ερχόντουσαν βοήθειες, την ίδια στιγμή έφευγαν από την πόλη όσο πιο γρήγορα γινόταν. Η σφαγή του Κεμάλ Ατατούρκ ήταν σίγουρη. Η κυβέρνηση είχε αποκλείστη την πλεύση των εμπορικών προς τη Σμύρνη, υποδηλώνοντας ότι ήξερε την κατάληξη.
Τα ξημερώματα στις 27/8 του 1919 ξεκίνησε ο εφιάλτης. Οι Τούρκοι όρμησαν στην πόλη και ξεκίνησαν οι πρώτες σφαγές και βιασμοί. Τα όργια έφτασαν σε σημείο να κάψουν την πόλη εκτός φυσικά από την τουρκική συνοικία που έμεινε ανέπαφη γιατί η φωτιά δεν την πλησίασε. Οι μεγάλες δυνάμεις δεν επενέβησαν καθόλου, προσπαθώντας να αποτρέψουν την γενοκτονία που τελικώς πραγματοποιήθηκε. Τα λόγια είναι μικρά και λίγα να περιγράψουν τον αλαλαγμό που λάμβανε μέρος. Φλεγόμενοι άνθρωποι τυλιγμένοι με κουβέρτες περιφερόντουσαν στους δρόμους, ενώ την ίδια στιγμή οι Τούρκοι σφάγιαζαν και πετσόκοβαν γυναίκες άντρες και παιδιά μπροστά στα φιλικά τους πρόσωπα. Χαρακτηριστικό γεγονός ένας άντρας που περιφερόταν στους δρόμους, να ρωτάει τι να κάνει με το μωρό στην αγγαλιά του γιατί δεν ήθελε να το ξυπνήσει. Ήταν πεθαμένο και δεν μπορούσε να το δεχτεί, δεν αποδεχόταν τις λίγες στιγμές που είδε να το σφάζουν στα μάτια του. Το λιμάνι ήταν κόλαση. Χιλιάδες μαζεμένες ψυχές να προσπαθούν να ανέβουν στα καράβια από τα οποία τους κόβανε τα χέρια και τα κεφάλια, αν μπορούσαν. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει πτώματα. Το θέαμα ήταν φρικιαστικό. Ιερείς σφάχτηκαν ενώ ο Χρυσόστομος ξεδοντίαστηκε και βασανίστηκε σε σημείο αηδίας, μέχρι που κάποιο από τα ζώα την λυπήθηκε και τον πυροβόλησε. Έγιναν σφαγές στις εκκλησίες και πέθαιναν τα παιδιά μπροστά στα μάτια των γονιών τους. Μια ομάδα γυναικών προτίμησε να κατακριμνηστεί προκειμένου να μην τις βιάσουν τα αναρίθμητα ζώα που τις είχαν πάρει στο κυνήγι. Μερικές κοπέλες για να σωθούν ντυνόντουσαν γριές, για να γλιτώσουν την ατίμαση τους και την φυλάκιση τους στα χαρέμια. Οι Έλληνες ήταν ανίσχυροι όμως οι τούρκοι συνέχιζαν τις λεηλασίες και τις φωτιές. Οι τούρκοι φτάνοντας στο λιμάνι αντίκρυσαν ένα ολόκληρο πλήθος θυμάτων. Άρπαζαν τις γυναίκες για να τις βιάσουν ενώ τους άντρες τους έκαιγαν περιλούζοντας τους με πετρέλαιο. Από τις συνολικές περήφανες Ελληνικές ψυχές ελάχιστες διασώθηκαν, με πολλές από αυτές να πεθαίνουν από πνιγμό, λόγω της υποτιμητικής στάσης των συμμαχικών πλοίων, που έσπαγαν τα δάχτυλα τους, τους πετούσαν βραστό νερό ή τους έκοβαν τα χέρια. Οι σύμμαχοι είχαν αλλάξει στρατόπαιδα.
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τα όργια και τη βιαιότητα των τούρκων. Η πόλη έμεινε υπό λεηλάτηση αρκετές μέρες. Όσοι κατάφεραν να διαφύγουν και να φτάσουν στην Ελλάδα έγιναν δεκτοί ώς τούρκοι από τους Έλληνες. Ήταν εξαθλιωμένοι και ψυχικά βρώμικοι. Τα πόδια τους ώς το γόνατο ήταν γεμάτα με αίμα. Στους δρόμους ήταν ποτάμι από τις σφαγές. Δεν περιγράφεται η βαναυσότητα που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι. Η Σμύρνη μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο από βία, αίμα και σπέρμα. Δεν υπήρξε σθεναρή αντίσταση, δεν υπήρξε βοήθεια για τους απλούς ανθρώπους και τα γυναικόπαιδα που σφάχθηκαν και ατιμάσθηκαν. Ο τουρκικός λαός απαρτίζεται από άμυαλα όντα που δεν ελέγχουν τις ορμές τους, καθώς έχουν μόνο πρωτόγονα στοιχεία από αυτές. Είναι ένας λαός που πρέπει άμεσα να αφανιστεί και να σφαχθεί με τον ίδιο τρόπο που κατέσφαξε και βίασε τον Ελληνικό λαό. Με τον ίδιο τρόπο που βασάνισε και ατίμασε Ελληνίδες και Έλληνες. Οι ιστορικές βιαιότητες κατά των Ελλήνων είναι αναρίθμητες. Όμως η Σμύρνη και η Κων/πόλη χαρακτηρίζουν απόλυτα το μεγαλείο των τεράτων που λέγονται άνθρωποι. Γιατί όλα αυτά δείχνουν μόνο ένα πράγμα. Το ότι αυτά τα τέρατα δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα του πολιτισμού, πόσο μάλλον να μπούν στην Ε.Ε.
Εάλω η Πόλις: Η λαμπρή αυτοκρατορία πλέον στηρίζεται μόνο σε ορισμένες περιοχές, εξ' αυτών η Κωνσταντινούπολη, μερικές περιοχές της Θράκης, και σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της Πελοποννήσου. Την τιμή του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου φέρει ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος - Δραγάσης, που ήταν και εκείνος ο οποίος πολέμησε σθεναρά, μέχρι και την τελευταία στιγμή. Στην αντίπαλη πλευρά, βρίσκεται ο Μωάμεθ ο Δεύτερος, ο οποίος έχει βάλει στόχο την εξάπλωση του απάνθρωπου έθνους του. Έχει δώσει εντολές για την δημιουργία ενός φρουρίου, βόρεια της Πόλης, που ονομάστηκε Ρούμελι-Χισάρ. Μέσω αυτού ελέγχει την διέλευση πλοίων που έρχονται από τον Βόσπορο-και συνεπώς οποιαδήποτε στιγμή σταματά τον εφοδιασμό της Πόλης από την Μαύρη Θάλασσα- και το χρησιμοποιεί για να εφορμούν Τούρκοι στις γύρω περιοχές, να τις λεηλατούν, να τις καταστρέφουν, και να τις καίνε.
Βλέποντας τα αυτά, ο Παλαιολόγος ξεκινάει ενέργειες ενίσχυσης της πόλης. Μαζεύει στρατό, επιδιορθώνει τα τείχη, κλείνει το Κεράτιο με την αλυσίδα, και στέλνει διαρκώς επιστολές ζητώντας βοήθεια. Αυτό που τον κάνει άξιο της θέσης του, είναι οτι χρησιμοποίησε τα λειτουργικά σκεύη της εκκλησίας για να κόψει νομίσματα, και συνεπώς, να πληρώσει στρατιώτες και να καλύψει τα έξοδα της ενίσχυσης. Οι προετοιμασίες του Μωχάμετ, από την άλλη, είναι πιο απλές καθότι είναι σε πιο σίγουρη θέση. Στέλνει στρατό στην Πελοπόννησο να καταστρέψει την βοήθεια που θα έστελναν οι Έλληνες στην Πόλη. Ταυτόχρονα προσλαμβάνει τεχνίτη, και φτιάχνει ένα κανόνι, που για να σχολιάσουμε τον όγκο και την ισχύ του, πρέπει να αναφερθεί ότι για την μετακίνηση του χρειαζόντουσαν 500 άντρες και 30 βοιδάμαξες. Τα τουρκικά στρατεύματα συγκεντρώνονται πλέον γύρω από την Πόλη. Ο ανεφοδιασμός από θάλασσα, κόβεται, και το κανόνι στήνεται απέναντι από την Πύλη του Ρωμανού. Ο στρατός μέσα στην Πόλη μετράει μόνο 7.000 ψυχές, εκ των οποίων οι 2.000 είναι ξένες δυνάμεις. Η τουρκική δύναμη μετράει τουλάχιστον 250.000 ψυχές, και πιθανολογείται ότι ο πραγματικός αριθμός άγγιζε τους 400.000. Μαζί τους έχουν φυσικά και κανόνια, που ξεκινούν να χτυπάνε τα τείχη. Κάθε βράδυ, ο άμαχος πληθυσμός επισκευάζει τα τείχη, απλά για να καταρριφθούν ξανά το πρωί. Σιγά σιγά αυτή η δύναμη εξασθενεί, και η επιδιόρθωσει αρχίζει να γίνεται πιο δύσκολη και φυσικά αναποτελεσματική.
Ο τούρκος αρχηγός, συνειδητοποιεί την αδυναμία της πλευράς του Κεράτιου, λόγω της ανυπαρξίας των τειχών, και αποφασίζει να φτιάξει ένα δίολκο 12 χιλιομέτρων. Μέσω αυτού μετέφερε αναρίθμητο στρατό και ελαφρά πλοιάρια μόνο σε μια νύχτα. Αυτό που δεν υπολόγισε είναι την ηρωική ψυχή του επικεφαλή Φλαντανελλά, που με 4 μονάχα ελληνικούς Δρόμωνες κατέστρεψε πλήρως μέσα σε 3 ώρες την συγκεκριμένη τουρκική ναυμαχία. Όμως το τέλος φάνταζε κοντά γιατί η οργή του Μωχάμετ τον ώθησε να ενισχύσει το πυροβολικό του.
Στις 21 Μαίου, ο Μωχάμετ προτείνει στον Παλαιολόγο να παραδώσει την Πόλη και να φύγει αυτός, η οικογένεια του, και η Αυλή του αφήνοντας τους βαρβάρους να την κατακτήσουν. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση του : "Την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμού εστί ούτε άλλου τινός των κατοικούντων εν αυτή. ‘Ολοι γάρ αυτοπροαιρέτως αποφασίσαμεν αποθανούμεν μη φειδόμενοι της ζωής ημών"
Για 8 συνεχείς μέρες από εδώ και πέρα, οι Τούρκοι θα πυρπολούν ασταμάτητα την Κωνσταντινούπολη. Η βοήθεια που είχε ζητήσει ο Παλαιολόγος δεν είχε φανεί πουθενά. Το κανόνι είχε καταστρέψει την Πύλη του Ρωμανού, αλλά η πόλη ήταν ακόμα σταθερή. Ο τούρκος σκεφτόταν με συμβουλές από έναν δικό μας προδότη τον Χαλήλ, να παρατήσει της πολιορκία, θα έχανε ούτως ή άλλως. Η οργή της εκστρατείας 3ών χρόνων όμως ήταν ακλόνιτη. Στις 28 Μαίου πραγματοποιείται λιτανεία, με κεφαλή τον Αυτοκράτορα. Μία μέρα μετά, και με ουρλιαχτά δαιμονισμένων, οι Τούρκοι επιτέθηκαν ξανά. Η αντιστοιχία ήταν ένας Έλληνας πρός 38 Τούρκους, εκ των οποίων ήταν και ελληνόπουλα που ήταν μεγαλωμένα σαν βάρβαρα κτήνη. Οι Έλληνες απέκρουσαν τις 2 πρώτες επιθέσεις με επιτυχία, όμως η τρίτη ήταν η τελειωτική. Ο Ιουστινιάνης πέθανε μπροστά στους Έλληνες μαχητές, αποκαρδιώνοντας τους. Τελευταίος να μάχεται με δύναμη και σθένος, έμεινε ο Παλαιολόγος ενώ τα λυσσασμένα ζώα ανέβαιναν από την Πύλη του Ρωμανού. Είχε μείνει μόνος και μαχόταν με κάθε δύναμη, μέχρι που κάποιος τον έσφαξε από πίσω.
Για 3 μέρες και 3 νύχτες, όπως τους είχε υποσχθεί ο Μωχάμετ, τα βάρβαρα ζώα πολιορκούσαν την Πόλη. Για 3 ολόκληρες μέρες, βίαζαν, αποκεφάλιζαν, έκαιγαν, και βασάνιζαν, μέχρι που το μένος τους για έναν πολιτισμό ανώτερο και ιερότερο να κατευνάσει. Τόνοι σπέρματος διασκορπίστηκαν, και άλλοι τόσοι τόνοι αίματος πότισαν το Ελληνικό χώμα. Τα ζωά δεν δίστασαν να μπούν στην Αγιά Σοφιά και να σφάξουν εκεί, στο ιερό, άμαχο πληθυσμό. Για 3 μέρες, τα μάτια των εναπομείναντων Ελλήνων αντίκρυζαν τις φλόγες και τα παραμορφωμένα πρόσωπα ενός λαού που άδικα χαρακτηρίζεται ανθρώπινος. Για 3 μέρες καταστρεφόταν το φώς, και η λαμπερή ιστορία του μοναδικού πολιτισμού που δημιούργησε τον ορισμό της δημοκρατίας, της άμιλλας, την ηθικής και της λογικής. Για 3 μέρες, η Πόλη γνώριζε τον θάνατο.
Μικρασιατική καταστροφή : Τον Σεπτέμβρη του 1922, ακόμα μια Ελληνική πόλη, θα έρθει αντιμέτωπη με τις παραμορφωμένες σκιές του αιματηρού παρελθόντος. Η Σμύρνη στηριζόταν από τους Έλληνες που της έδιναν αξία, αίγλη, και πολιτιστική ανάπτυξη. Απελευθερωμένη από τον τουρκικό ζυγό το 1919, οι τούρκοι την θεωρούσαν απειλιτική. Ήταν μια πόλη που προκαλούσε τον θυμό των μουσουλμανικών ζώων καθ'ότι ήταν κατοικημένη από χριστιανούς, πόσο μάλλον Έλληνες, ή πληθυσμούς που μιλούσαν Ελληνικά. To Ελληνικό Κράτος έδειξε την πραγματική σαπίλα του, ενημερώνοντας τους δημοσίους υπαλλήλους να αποχωρήσουν γρήγορα από την Σμύρνη, αλλά να καθυσηχάσουν τον πληθυσμό, και να μην αφήσουν κανένα να φύγει. Οι αποκαρδιωμένοι στρατιώτες ξαναγύριζαν στη Σμύρνη, κουρασμένη και εξαθλιωμένοι, ενώ οι Μεγάλες δυνάμεις έστελναν βοήθεια για τους πληθυσμούς τους εκεί. Την στιγμή που ερχόντουσαν βοήθειες, την ίδια στιγμή έφευγαν από την πόλη όσο πιο γρήγορα γινόταν. Η σφαγή του Κεμάλ Ατατούρκ ήταν σίγουρη. Η κυβέρνηση είχε αποκλείστη την πλεύση των εμπορικών προς τη Σμύρνη, υποδηλώνοντας ότι ήξερε την κατάληξη.
Τα ξημερώματα στις 27/8 του 1919 ξεκίνησε ο εφιάλτης. Οι Τούρκοι όρμησαν στην πόλη και ξεκίνησαν οι πρώτες σφαγές και βιασμοί. Τα όργια έφτασαν σε σημείο να κάψουν την πόλη εκτός φυσικά από την τουρκική συνοικία που έμεινε ανέπαφη γιατί η φωτιά δεν την πλησίασε. Οι μεγάλες δυνάμεις δεν επενέβησαν καθόλου, προσπαθώντας να αποτρέψουν την γενοκτονία που τελικώς πραγματοποιήθηκε. Τα λόγια είναι μικρά και λίγα να περιγράψουν τον αλαλαγμό που λάμβανε μέρος. Φλεγόμενοι άνθρωποι τυλιγμένοι με κουβέρτες περιφερόντουσαν στους δρόμους, ενώ την ίδια στιγμή οι Τούρκοι σφάγιαζαν και πετσόκοβαν γυναίκες άντρες και παιδιά μπροστά στα φιλικά τους πρόσωπα. Χαρακτηριστικό γεγονός ένας άντρας που περιφερόταν στους δρόμους, να ρωτάει τι να κάνει με το μωρό στην αγγαλιά του γιατί δεν ήθελε να το ξυπνήσει. Ήταν πεθαμένο και δεν μπορούσε να το δεχτεί, δεν αποδεχόταν τις λίγες στιγμές που είδε να το σφάζουν στα μάτια του. Το λιμάνι ήταν κόλαση. Χιλιάδες μαζεμένες ψυχές να προσπαθούν να ανέβουν στα καράβια από τα οποία τους κόβανε τα χέρια και τα κεφάλια, αν μπορούσαν. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει πτώματα. Το θέαμα ήταν φρικιαστικό. Ιερείς σφάχτηκαν ενώ ο Χρυσόστομος ξεδοντίαστηκε και βασανίστηκε σε σημείο αηδίας, μέχρι που κάποιο από τα ζώα την λυπήθηκε και τον πυροβόλησε. Έγιναν σφαγές στις εκκλησίες και πέθαιναν τα παιδιά μπροστά στα μάτια των γονιών τους. Μια ομάδα γυναικών προτίμησε να κατακριμνηστεί προκειμένου να μην τις βιάσουν τα αναρίθμητα ζώα που τις είχαν πάρει στο κυνήγι. Μερικές κοπέλες για να σωθούν ντυνόντουσαν γριές, για να γλιτώσουν την ατίμαση τους και την φυλάκιση τους στα χαρέμια. Οι Έλληνες ήταν ανίσχυροι όμως οι τούρκοι συνέχιζαν τις λεηλασίες και τις φωτιές. Οι τούρκοι φτάνοντας στο λιμάνι αντίκρυσαν ένα ολόκληρο πλήθος θυμάτων. Άρπαζαν τις γυναίκες για να τις βιάσουν ενώ τους άντρες τους έκαιγαν περιλούζοντας τους με πετρέλαιο. Από τις συνολικές περήφανες Ελληνικές ψυχές ελάχιστες διασώθηκαν, με πολλές από αυτές να πεθαίνουν από πνιγμό, λόγω της υποτιμητικής στάσης των συμμαχικών πλοίων, που έσπαγαν τα δάχτυλα τους, τους πετούσαν βραστό νερό ή τους έκοβαν τα χέρια. Οι σύμμαχοι είχαν αλλάξει στρατόπαιδα.
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τα όργια και τη βιαιότητα των τούρκων. Η πόλη έμεινε υπό λεηλάτηση αρκετές μέρες. Όσοι κατάφεραν να διαφύγουν και να φτάσουν στην Ελλάδα έγιναν δεκτοί ώς τούρκοι από τους Έλληνες. Ήταν εξαθλιωμένοι και ψυχικά βρώμικοι. Τα πόδια τους ώς το γόνατο ήταν γεμάτα με αίμα. Στους δρόμους ήταν ποτάμι από τις σφαγές. Δεν περιγράφεται η βαναυσότητα που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι. Η Σμύρνη μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο από βία, αίμα και σπέρμα. Δεν υπήρξε σθεναρή αντίσταση, δεν υπήρξε βοήθεια για τους απλούς ανθρώπους και τα γυναικόπαιδα που σφάχθηκαν και ατιμάσθηκαν. Ο τουρκικός λαός απαρτίζεται από άμυαλα όντα που δεν ελέγχουν τις ορμές τους, καθώς έχουν μόνο πρωτόγονα στοιχεία από αυτές. Είναι ένας λαός που πρέπει άμεσα να αφανιστεί και να σφαχθεί με τον ίδιο τρόπο που κατέσφαξε και βίασε τον Ελληνικό λαό. Με τον ίδιο τρόπο που βασάνισε και ατίμασε Ελληνίδες και Έλληνες. Οι ιστορικές βιαιότητες κατά των Ελλήνων είναι αναρίθμητες. Όμως η Σμύρνη και η Κων/πόλη χαρακτηρίζουν απόλυτα το μεγαλείο των τεράτων που λέγονται άνθρωποι. Γιατί όλα αυτά δείχνουν μόνο ένα πράγμα. Το ότι αυτά τα τέρατα δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα του πολιτισμού, πόσο μάλλον να μπούν στην Ε.Ε.
Αφροδίτη
No comments :
Post a Comment