Τέτοιες ημέρες, άλλες περιόδους, γυρίζαμε τα βράδια στις ταβέρνες, με τις παρέες μας, μισοπιωμένοι με ξανθιά ρετσίνα, μισοχορτάτοι με τη μαριδούλα που είχαμε φάει για μεζέ, τα χρήματά μας ήταν λίγα, οι τσέπες μας άδειες, είτε σπουδαστές είτε εργαζόμενοι, αλλά η καρδιά γεμάτη. Και η προοπτική μας για το μέλλον, ήταν ελπιδοφόρα. Η χώρα μας, με λίγες μεν οικονομικές δυνατότητες, αλλά με αξιοπρέπεια, με όνομα στο εξωτερικό, με ηγέτες σοβαρούς, βαρύγδουπους επιστήμονες, έντιμους ανθρώπους, τους κοιτούσες από μακριά στις διάφορες εκδηλώσεις και ένοιωθες σεβασμό. Η κυβέρνηση, με τους ισχνούς προϋπολογισμούς, έδιδε μάχες να μπορέσει να καλυτερεύσει τη ζωή των ανθρώπων. Να σταθεροποιήσει την αδύνατη οικονομία, να προσελκύσει επενδύσεις, να αναπτύξει τις ομορφιές και τον πολιτισμό. Η χώρα είχε βγει καθημαγμένη από τους πολέμους, κατά των ξένων και των ντόπιων κατακτητών. Όσα κόστισε ο συμμοριτοπόλεμος στην Ελλάδα, δεν κόστισε η τετραετής Αξονική κατοχή. Είχε, λοιπόν, η εκάστοτε κυβέρνηση, την ευθύνη, να απομακρύνει τα αποκαΐδια και τις στάχτες που άφησαν πίσω τους οι “συναγωνιστές”, στις 29 Αυγούστου του 1949, εγκαταλείποντας την Ελλάδα, στην οποία τόσον πόνο έδωσαν.
Οι κυβερνήσεις, ιδίως οι δύο σταθερές, του στρατάρχου Παπάγου, με την μεγάλη πολιτική και οικονομική μορφή, τον Σπύρο Μαρκεζίνη, και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με τον επίσης δυνατό οικονομολόγο, Παναγή Παπαληγούρα, σε λίγο χρονικό διάστημα έβγαλαν τη χώρα από τη μιζέρια και την τοποθέτησαν στον δρόμο της προόδου. Κατασκευάστηκαν δρόμοι, ναυπηγεία, αεροδρόμια, διϋλιστήρια, ξενοδοχεία, μαρίνες, καζίνος, χιονοδρομικά κέντρα, αναδείχτηκαν τα αρχαία μνημεία, τα οποία έγιναν πόλοι έλξης για τους ξένους τουρίστες που άρχισαν να καταφθάνουν σωρηδόν και να αφήνουν το πολύτιμο συνάλλαγμά τους. Η ζωή μας είχε αρχίσει να παίρνει άλλη μορφή. Ο στιβαρός κυβερνήτης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, (κάθε συνωνυμία συμπτωματική), ακούραστος, από τη χαραυγή ως τα μεσάνυχτα, παρακολουθούσε με το άγρυπνο και σκληρό του μάτι, την πρόοδο των έργων, αλλά και την απόδοση των υπουργών του. Άρχιζε την ημέρα του, από τις 7.00 το πρωί, με τηλεφωνήματα προς τους υπουργούς του. Μαύρο φίδι που τον δάγκωσε, όποιος δεν είχε πάει στο Υπουργείο πριν από τον Καραμανλή.
Ήταν ιδανική η ζωή μας τότε; Όχι. Μας έλειπαν ακόμα πολλά. Και γίνονταν πολλά. Είχαμε, όμως, ένα προνόμιο που το ζήλευαν οι άλλες χώρες. Είχαμε ασφάλεια. Είχαμε ησυχία. Μπουλούκια από πανέμορφες κοπέλες, κατάξανθες καλλονές από τις χώρες του βορά, γύριζαν τη νύχτα στα ξενυχτάδικα, στην Πλάκα, στην Ομόνοια και σε άλλες περιοχές, χωρίς ποτέ να υπάρξει κάποιο κρούσμα βίας. Ο αστυφύλακας ήταν σεβαστό πρόσωπο. Και πανταχού παρών. Τα εξουσιομανή τερτίπια των πολιτικών, δεν άργησαν να φέρουν την αναστάτωση. Ο Γεώργιος Παπανδρέου και το Παλάτι, δεν είδαν με καλό μάτι την πρόοδο της χώρας. Και βάλθηκαν να την ανακόψουν. Το πέτυχαν εύκολα, αφού το Σύνταγμα έδινε τη δυνατότητα στον Βασιλιά να διορίζει όποιον ήθελε ως πρωθυπουργό και ως υπουργό, γράφοντας στα…την ψήφο του λαού. Έτσι έγινε πρωθυπουργός το 1963 ο Γεώργιος Παπανδρέου και από εκεί και πέρα αρχίζει η καταστροφή. Δεν θα γράψω πολιτική ιστορία. Ένα σημείωμα γράφω, για να διεκτραγωδήσω τη σημερινή κατάσταση. Σήμερα η χώρα μας, ύστερα από τον πακτωλό των χρημάτων που εισήλθαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από τότε που ιδρύθηκε με το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830, ως ανεξάρτητο κράτος, αντί να έχει γίνει χώρα παράδειγμα. Βρίσκεται σε βαριά ύφεση και σε οιονεί χρεοκοπία. Δεν είναι, όμως, η οικονομική χρεοκοπία τόσο επικίνδυνη, όσο είναι η εθνική χρεοκοπία. Οι απάτριδες κυβερνήτες, οι οποίοι ήλθαν από το εξωτερικό να την διαλύσουν, της κατέστρεψαν κάθε δυναμική και έριξαν τον λαό σε ένα εθνικό μαρασμό από τον οποίο δεν έχει ελπίδα να ανακάμψει.
Ποια είναι η σημερινή κατάσταση της ασφάλειας της χώρας; Απελπιστική. Η Ελλάδα γέμισε λάθρα εισελθόντες, δεν μπορώ να τους ονομάσω μετανάστες, γιατί δεν είναι όλοι μετανάστες, κανένας δεν ξέρει ποιόν ρόλο ήλθαν να παίξουν στη χώρα μας, ζουν και κινούνται ανεξέλεγκτα, διαπράττουν καθημερινώς αδικήματα, ληστεύουν, κλέβουν, σκοτώνουν, επιδίδονται σε εμπόριο ναρκωτικών, δεν υπολογίζουν τίποτε, έχουν γίνει κράτος εν κράτει. Η Αστυνομία, με την ανοχή, την εγκληματική ανοχή, της πολιτικής ηγεσίας, δεν κάνει τίποτε. Δεν είναι βέβαιο πλέον αν μπορεί να πάρει κάποια μέτρα. Η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς από κάθε έλεγχο. Ποιος μπορεί τώρα να κυκλοφορήσει τη νύχτα στην Αθήνα; Να περάσει κάποιος από την Ομόνοια, ούτε σκέψη. Στα μέσα μεταφοράς, τσούρμο οι ξένοι λαθρεπιβάτες, κινούνται προς κάθε κατεύθυνση και χωρίς σκοπό. Ή, μήπως, έχουν κάποιο σκοπό που ακόμα εμείς δεν βλέπουμε; Και δεν φθάνουν όλα αυτά, μας εκτοξεύουν και απειλές: αν δεν δεχθούμε τις απαιτήσεις τους, θα μας κάψουν την Αθήνα. Θα κάνουν, θα ράνουν…
Τι θα κάνουμε; Πώς θα σώσουμε τη χώρα μας και τη ζωή μας από αυτά τα καταραμένα λεφούσια που μας έστειλαν εδώ οι εχθροί μας για να μας καταστρέψουν και τα υποδέχονται οι ντόπιοι εχθροί της Ελλάδος, τα αλαλάζοντα κύμβαλα της Αριστεράς που παριστάνουν τους πονόψυχους; Η κυβέρνηση, περί άλλα τυρβάζει… Αναλίσκεται σε συνέδρια για την πρόοδο του Σοσιαλισμού και ο πρωθυπουργός βρίσκεται στην Ελλάδα μόνο τα Σαββατοκύριακα. Τον υπόλοιπο χρόνο είναι στην Ευρώπη ή όπου αλλού στον κόσμο και ο λαός πληρώνει τα μπουλούκια των συμβούλων που τον συνοδεύουν!!! Πατρίδα μου πώς σε κατάντησαν ;!;!;! Ποιος θα σε σώσει από τους ντόπιους, ξενόφερτους και ξένους εχθρούς σου;
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ
No comments :
Post a Comment