Αρχίζοντας από το 1989 μέχρι σήμερα έχουμε μια κυπροελλαδική τάση η οποία αναγνωρίζεται εύκολα και που λίγο πολύ ρέει μέσα στο ίδιο ποτάμι. Εντοπίζεται με αναρίθμητους τρόπους για τους οποίους ετοιμάζω μονογραφία που θα στηριχθεί πρωτίστως με δημόσιες πηγές (αν και ισχύει το scripta manent εδώ έχουν τόση αυτοπεποίθηση που δεν τους ένοιαζε). Ιδού η εύκολα αναγνωρίσιμη κυπριοελλαδική τάση η οποία αν δεν ανακοπεί θα επηρεάσει καθοριστικά το μέλλον του συνόλου των νεοελλήνων:
- Εναντίον της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ (1989-1994)
- Εναντίον του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου 1990-σήμερα
- Εναντίον της Ελληνικής Αποτρεπτικής Στρατηγικής που θεωρήθηκε …πολεμοκάπηλη και …εθνικιστική, μέχρι και …επικίνδυνη (να μην απορούμε που είναι τα χωρικά ύδατα, η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ).
- Κατά της άρνησής μας να νομιμοποιήσουμε τον «μακεδονικό» αλυτρωτισμό 1992 – σήμερα.
- Υπέρ του φασιστικού, ανελεύθερου και αντιδημοκρατικού σχεδίου Αναν 2001-2004. Πριν ακόμη ανακοινωθεί επίσημα και το τελικό κείμενο γράφτηκαν χιλιάδες κείμενα υπέρ οι υπογραφές κάτω από λίστες στήριξής τους είναι εκατοντάδες.
- Μετά το ΟΧΙ των κυπρίων, πάλι υπέρ του σχεδίου Αναν, 204-2005 μέχρι και σήμερα.
- Υπέρ της άσκοπης ένταξης στην ΟΝΕ ή καλύτερα, όπως γράφαμε πριν την αυτοκτονική την «ένταξη μέσα στον λάκκο των λεόντων» [βλ. «ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις» http://wp.me/p3OlPy-CS]
- Υπέρ των μνημονίων στην Ελλάδα συν βέβαια και απόδοση συλλογικής ευθύνης κατά των Ελλήνων και συνεπαγόμενα αθώωση των κερδοσκόπων, των τοκογλύφων και τον κολοσσιαίων λαθών των τεχνοκρατών των Βρυξελλών μετά το 1992 μέχρι και τα μνημόνια.
Υπάρχουν και άλλα συν βέβαια αποχρώσεις και προεκτάσεις που παραλείπω για λόγους συντομίας.
Το νεοκυπριακό ρεύμα στην Κύπρο αρχικά τις δεκαετίες του 1970 και 1980 αριθμούσε γύρω στα 40 άτομα. Επιστημονικά μιλώντας ανήκουν σε εκείνες τις σχολές σκέψεις που εύστοχα στην Ελλάδα –γύρω από την συζήτηση των ανεκδοτολογικών ιστορικών βιβλίων–, ονομάστηκαν εθνομηδενιστές. Το Σταλινικό ή σταλινίζων ΑΚΕΛ Κύπρου ερωτοτροπούσε εξεζητημένα πλην έξυπνα δεν ταυτίστηκε με τους «επίσημους νεοκύπριους». Το ίδιο συνεχίζει να κάνει μέχρι σήμερα πλην από καιρό τα προσωπεία πετάγονται το ένα μετά το άλλο. Η ουσία μετράει. Όσον αφορά το ΔΗΣΥ, το πλείστο των κορυφαίων στελεχών ταυτίστηκαν –και κάποια συμμετείχαν– με την ανταρσία κατά του κυπριακού κράτους που οδήγησε στο πραξικόπημα του 1974 [δεν συμπεριλαμβάνω τους νέους ανθρώπους που πείστηκαν ότι η ΕΟΚΑ Β θα έφερνε την ένωση – την κύρια ευθύνη γι’ αυτούς έφερε η τότε κυπριακή κυβέρνηση που τους άφησε να γίνουν έρμαια των εξ Αθήνας χουντικών της επάρατης επταετίας]. Στην συνέχεια τάχιστα και ευέλικτα ηγετικά μέλη του ΔΗΣΥ ακολούθησαν την πεπατημένη της ξένης εξάρτησης και της τυφλής υπακοής στα προστάγματα που έκτοτε επιτάσσουν τα ηγεμονικά σχέδια του ενός ή του άλλου. Αποκορυφώθηκαν με το σχέδιο Αναν όταν πολλοί εξ αυτών μαζί με το ΑΚΕΛ πρωτοστάτησαν αλλά ενστικτωδώς δεν τους ακολούθησαν οι ψηφοφόροι τους (βλ. πρόσφατη επαναληπτική ανάρτηση του Μάριου Ευρυβιάδη «τα παλικάρια της φακής» –https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/permalink/1097474803620101/). Είναι γνωστή εξάλλου η διαδρομή του νυν Προέδρου που προέρχεται από το ΔΗΣΥ και που υποστήριξε φανατικά το σχέδιο Αναν όσο λίγοι. Τέλος, η νεοκυπριακή τάση στην Κύπρο ενισχύθηκε από ένα κατά βάση νεοκύπριο πρόεδρο, τον κ Βασιλείου, ο οποίος κήρυττε πως η Κύπρος πρέπει να γίνει … Σιγκαπούρη της Μεσογείου και πως θα βρούμε την ησυχία μας εάν «εξυπηρετηθούν τα Τουρκικά στρατηγικά συμφέροντα».
Όταν ήλθα στην Αθήνα το 1990 άκουσα αυτό το περίφημο «έξω πάμε καλά» του προέδρου και πρώην πρωθυπουργού –του ίδιου που καθιέρωσε την «στρατηγική»: «η Κύπρος είναι μακριά» και «η Λευκωσία αποφασίζει η Αθήνα συμφωνεί»– έγραψα ένα άρθρο στον Οικονομικό Ταχυδρόμο όπου απλά πληροφορούσα με εντός εισαγωγικών αναφορές για τις απόψεις του τότε κύπριου προέδρου. Οφείλω να αναφέρω ότι το κόστος για αυτό το άρθρο ήταν πολύ μεγάλο και δυσβάστακτο! Ασφαλώς δεν καταθέσαμε τα «όπλα» αλλά αντίθετα άρχισε μια μεγάλη επιστημονική αντεπίθεση (δηλαδή πολλές τρύπες στον …νεοελληνικό ωκεανό ασυναρτησιών και φαντασιοπληξίας). Στο «εθνικό κέντρο» όποιος πει την πραγματικότητα και όποιος απλά αναφέρει την αλήθεια (όχι εκτιμήσεις αλλά θέσεις εντός εισαγωγικών –το ίδιο επαναλήφθηκε το 1996 όταν ανέφερα εντός εισαγωγικών σε επιφυλλίδα στην τότε «Ελευθεροτυπία» θέσεις κορυφαίου στελέχους περί την σημασία της κυριαρχίας στην εποχή της … παγκοσμιοποίησης, λίγο πριν το συνέδριο του ηγεμονεύοντος τότε κόμματος– ποια είναι η αλήθεια υπόκειται τις συνέπειες λόγω εξαρτημένου κράτους και πολλών «απαγορευτικών εμποδίων». Απαγορεύεται να κάνεις στρατηγική ανάλυση! Τα κράτη-στόχοι δεν πρέπει να έχουν εθνική στρατηγική., Το «soft power» ετοιμοπόλεμα πυροβολεί. Το θέατρο του παραλόγου και η νεοκυπριακή διολίσθηση αμφοτέρων των μεγάλων κυπριακών κομμάτων συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα μετρήσει πολύ για το πώς θα διαμορφωθούν οι επερχόμενες εξελίξεις [οι νεοκυπρίζοντες της ΕΔΕΚ απ’ ότι γνωρίζω αποχώρησαν το 2004 όταν στήριξαν το σχέδιο Αναν και ο «γιατρός» είπε ΟΧΙ.
Το πώς στην συνέχεια η βαθύτατων προεκτάσεων νεοκυπριακή τάση δυνάμωσε και κυριάρχησε στον «πνευματικό» κόσμο θα το πει η ιστορία και όταν ανοίξουν κάποια αρχεία. Και να μην ανοίξουν όμως η προσανατολιστική ανάλυση κατέγραψε τις τάσεις και τα αποτελέσματα. Οι αντιστοιχίες και αναλογίες με το Ελλαδικό νεοελληνικό εθνομηδενιστικό κίνημα, πάντως, είναι εντυπωσιακές. Κάποια βέβαια στοιχεία που αφορούν το soft power και τις χρηματοδοτήσεις ακόμη και διεθνικών δρώντων όπως ο Σόρος ή «ινστιτούτων» στα οποία περιέργως συμμετέχουν πολλοί πρώην «αξιωματούχοι» ηγεμονικών κρατών, τα γνωρίζουμε ήδη. Τους περισσότερους νεοκύπριους τους συνάντησα στην … Αθήνα. Ελλαδίτες είναι και συνεχίζουν να είναι! Χαρακτηριστικά, όταν ήλθα το 1989-90 στην Ελλάδα ως πανεπιστημιακός ένα μεγάλό σύστημα ανθρώπων έβαλλε κυριολεκτικά με αναλυτική λύσσα κατά των αναλύσεων που ήθελαν την Ελληνική πλευρά να ακολουθήσει μια στρατηγική αποτροπής στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Η ανάλυση αυτή συμπεριλάμβανε την αμυντική σύζευξη Ελλάδας–Κύπρου, την ισχυρή αποτροπή στο κεντρικό μέτωπο και διπλωματικά την ένταξη στην Ε.Ε ως διπλωματική πίεση [πλήρης ανάλυση αυτών των πτυχών βλ. «In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης» http://wp.me/p3OlPy-I2 και «Ελληνική Εθνική Στρατηγική, έννοια, σκοποί προϋποθέσεις επιτυχούς εκπλήρωσης: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής…»http://wp.me/p3OlPy-Ff]. Έχω περίπου πέντε κάσες άρθρων και δοκιμίων και ένα βιβλίο όπου αναλωνόμασταν να αποδείξουμε ότι η ΚΔ … μπορεί να υποβάλει αίτηση ένταξης (δημοσίευση γνωστού «ιδρύματος» έλεγε ότι η ΚΔ … δεν μπορεί να υποβάλει αίτηση ένταξης).
Κάπου ακριβώς σε ένα από τα δεκάδες άρθρα που έπρεπε να γράψουμε τότε για να αντιμετωπιστεί το κύμα των νεοκυπρίων του …Κολωνακίου, επισήμανα το παράδοξο γεγονός της ύπαρξης βασιλικότερων των βασιλέων νεοκυπρίων στην «μητροπολη».
Το υπογραμμίζω για να τονίσω ότι αφενός οι παθολογίες Αθήνας-Κύπρου είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αφετέρου ότι τα μνημόνια της Ελλάδας της δεκαετίας του 2010 δεν είναι τυχαία. Το μνημόνιο στις ποικίλες εκδοχές του είναι, βασικά, το σχέδιο Αναν του νεοελληνικού κράτους σε προσαρμοσμένη μορφή. Το σχέδιο Αναν ηταν ο προάγγελος των μνημονίων. Τα αίτια και οι παθολογίες είναι οι ίδιες. Τα λόγια στήριξης των μνημονίων και οι αιτιολογήσεις-δικαιολογήσεις τους είναι μορφικά πανομοιότυπα με αυτές του σχεδίου Αναν, για να μην πω από τα ίδια περίπου άτομα του πολιτικοεπικοινωνιακοπνευματικού περίγυρου. Δεν είναι ο τόπος εδώ για να παραπέμψω στελέχη μεταγενέστερων κυβερνήσεων της δεκαετίας του 2000 προερχόμενα από συγκεκριμένο «ίδρυμα» τα οποία ήδη από το 1989 έθεσαν ζήτημα αφενός συνομοσπονδίας και αφετέρου «κυπριακής συνειδήσεως» που ήταν …επιλογή των Κυπρίων (έγινε μεγάλη συζήτηση στην οποία συμμετείχα και τα ονόματα περιττεύουν, είναι γνωστά). Σε αντίθεση με άλλες χώρες και τις πολιτικές τους απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους που ζουν σε άλλα κράτη, αυτά ακούγονται στο κατά βάση «εθνοκτόνο» «μητροπολιτικό» κέντρο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι νεοέλληνες των δύο τελευταίων αιώνων είναι πρόσφυγες ή απόγονοι προσφύγων. Προσθέτω το εξής που έχει αναλυθεί εκτενέστερα αλλού: Οι ίδιες νοοτροπίες, τάσεις και θέσεις που προκαλούν διολίσθηση από το ένα μνημόνιο στο άλλο λογικό είναι να μην βλέπουν ή για δικούς τους λόγους να μην θέλουν να δουν ότι η στρατηγική παγίδευση εκατοντάδων χιλιάδων κυπρίων στην τουρκοισλαμική σφαίρα επιρροής θα αποτελέσει μια αβάστακτη στρατηγική παγίδευση του νεοελληνικού κράτους. Για να μην μιλήσουμε για τους ανθρώπους, τα πετρέλαια, τα αέρια και τον γεωπολιτικό χώρο (περιττά όλα αυτά βέβαια για όσους πιθηκίζουν πιπινέλλεια δόγματα που στην μεταψυχροπολεμική εποχή εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών ανακατατάξεων οδηγούν ενδεχομένως στο τέλος του νεοελληνικού κράτους).
Όσοι στηρίζονται στα εδραία και αξιωματικά θεμέλια της Θουκυδίδειας πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος [βλ. «Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb] δεν επιχειρούμε να προβλέψουμε ή να μιλήσουμε προσδιοριστικά για το μέλλον. Αυτή είναι δουλειά των επικοινωνιολόγων, των ιδεολόγων και των προπαγανδιστών. Μπορούμε εν τούτοις να πούμε κάτι που είναι αληθινό, το είπαν πολλοί και καταμαρτυρείται: ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ. Και η ιστορία γράφεται σε παρόντα χρόνο. Ότι λέγεται, γράφεται και γίνεται αντικείμενο πολιτικών αντιπαραθέσεων εισέρχεται διαμορφωτικά μέσα στην ενδοκρατική και διακρατική δίνη και γράφει την ιστορία. Ζημιές, κέρδη, τετελεσμένα ή και θάνατο.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
- Εναντίον της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ (1989-1994)
- Εναντίον του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου 1990-σήμερα
- Εναντίον της Ελληνικής Αποτρεπτικής Στρατηγικής που θεωρήθηκε …πολεμοκάπηλη και …εθνικιστική, μέχρι και …επικίνδυνη (να μην απορούμε που είναι τα χωρικά ύδατα, η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ).
- Κατά της άρνησής μας να νομιμοποιήσουμε τον «μακεδονικό» αλυτρωτισμό 1992 – σήμερα.
- Υπέρ του φασιστικού, ανελεύθερου και αντιδημοκρατικού σχεδίου Αναν 2001-2004. Πριν ακόμη ανακοινωθεί επίσημα και το τελικό κείμενο γράφτηκαν χιλιάδες κείμενα υπέρ οι υπογραφές κάτω από λίστες στήριξής τους είναι εκατοντάδες.
- Μετά το ΟΧΙ των κυπρίων, πάλι υπέρ του σχεδίου Αναν, 204-2005 μέχρι και σήμερα.
- Υπέρ της άσκοπης ένταξης στην ΟΝΕ ή καλύτερα, όπως γράφαμε πριν την αυτοκτονική την «ένταξη μέσα στον λάκκο των λεόντων» [βλ. «ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις» http://wp.me/p3OlPy-CS]
- Υπέρ των μνημονίων στην Ελλάδα συν βέβαια και απόδοση συλλογικής ευθύνης κατά των Ελλήνων και συνεπαγόμενα αθώωση των κερδοσκόπων, των τοκογλύφων και τον κολοσσιαίων λαθών των τεχνοκρατών των Βρυξελλών μετά το 1992 μέχρι και τα μνημόνια.
Υπάρχουν και άλλα συν βέβαια αποχρώσεις και προεκτάσεις που παραλείπω για λόγους συντομίας.
Το νεοκυπριακό ρεύμα στην Κύπρο αρχικά τις δεκαετίες του 1970 και 1980 αριθμούσε γύρω στα 40 άτομα. Επιστημονικά μιλώντας ανήκουν σε εκείνες τις σχολές σκέψεις που εύστοχα στην Ελλάδα –γύρω από την συζήτηση των ανεκδοτολογικών ιστορικών βιβλίων–, ονομάστηκαν εθνομηδενιστές. Το Σταλινικό ή σταλινίζων ΑΚΕΛ Κύπρου ερωτοτροπούσε εξεζητημένα πλην έξυπνα δεν ταυτίστηκε με τους «επίσημους νεοκύπριους». Το ίδιο συνεχίζει να κάνει μέχρι σήμερα πλην από καιρό τα προσωπεία πετάγονται το ένα μετά το άλλο. Η ουσία μετράει. Όσον αφορά το ΔΗΣΥ, το πλείστο των κορυφαίων στελεχών ταυτίστηκαν –και κάποια συμμετείχαν– με την ανταρσία κατά του κυπριακού κράτους που οδήγησε στο πραξικόπημα του 1974 [δεν συμπεριλαμβάνω τους νέους ανθρώπους που πείστηκαν ότι η ΕΟΚΑ Β θα έφερνε την ένωση – την κύρια ευθύνη γι’ αυτούς έφερε η τότε κυπριακή κυβέρνηση που τους άφησε να γίνουν έρμαια των εξ Αθήνας χουντικών της επάρατης επταετίας]. Στην συνέχεια τάχιστα και ευέλικτα ηγετικά μέλη του ΔΗΣΥ ακολούθησαν την πεπατημένη της ξένης εξάρτησης και της τυφλής υπακοής στα προστάγματα που έκτοτε επιτάσσουν τα ηγεμονικά σχέδια του ενός ή του άλλου. Αποκορυφώθηκαν με το σχέδιο Αναν όταν πολλοί εξ αυτών μαζί με το ΑΚΕΛ πρωτοστάτησαν αλλά ενστικτωδώς δεν τους ακολούθησαν οι ψηφοφόροι τους (βλ. πρόσφατη επαναληπτική ανάρτηση του Μάριου Ευρυβιάδη «τα παλικάρια της φακής» –https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/permalink/1097474803620101/). Είναι γνωστή εξάλλου η διαδρομή του νυν Προέδρου που προέρχεται από το ΔΗΣΥ και που υποστήριξε φανατικά το σχέδιο Αναν όσο λίγοι. Τέλος, η νεοκυπριακή τάση στην Κύπρο ενισχύθηκε από ένα κατά βάση νεοκύπριο πρόεδρο, τον κ Βασιλείου, ο οποίος κήρυττε πως η Κύπρος πρέπει να γίνει … Σιγκαπούρη της Μεσογείου και πως θα βρούμε την ησυχία μας εάν «εξυπηρετηθούν τα Τουρκικά στρατηγικά συμφέροντα».
Όταν ήλθα στην Αθήνα το 1990 άκουσα αυτό το περίφημο «έξω πάμε καλά» του προέδρου και πρώην πρωθυπουργού –του ίδιου που καθιέρωσε την «στρατηγική»: «η Κύπρος είναι μακριά» και «η Λευκωσία αποφασίζει η Αθήνα συμφωνεί»– έγραψα ένα άρθρο στον Οικονομικό Ταχυδρόμο όπου απλά πληροφορούσα με εντός εισαγωγικών αναφορές για τις απόψεις του τότε κύπριου προέδρου. Οφείλω να αναφέρω ότι το κόστος για αυτό το άρθρο ήταν πολύ μεγάλο και δυσβάστακτο! Ασφαλώς δεν καταθέσαμε τα «όπλα» αλλά αντίθετα άρχισε μια μεγάλη επιστημονική αντεπίθεση (δηλαδή πολλές τρύπες στον …νεοελληνικό ωκεανό ασυναρτησιών και φαντασιοπληξίας). Στο «εθνικό κέντρο» όποιος πει την πραγματικότητα και όποιος απλά αναφέρει την αλήθεια (όχι εκτιμήσεις αλλά θέσεις εντός εισαγωγικών –το ίδιο επαναλήφθηκε το 1996 όταν ανέφερα εντός εισαγωγικών σε επιφυλλίδα στην τότε «Ελευθεροτυπία» θέσεις κορυφαίου στελέχους περί την σημασία της κυριαρχίας στην εποχή της … παγκοσμιοποίησης, λίγο πριν το συνέδριο του ηγεμονεύοντος τότε κόμματος– ποια είναι η αλήθεια υπόκειται τις συνέπειες λόγω εξαρτημένου κράτους και πολλών «απαγορευτικών εμποδίων». Απαγορεύεται να κάνεις στρατηγική ανάλυση! Τα κράτη-στόχοι δεν πρέπει να έχουν εθνική στρατηγική., Το «soft power» ετοιμοπόλεμα πυροβολεί. Το θέατρο του παραλόγου και η νεοκυπριακή διολίσθηση αμφοτέρων των μεγάλων κυπριακών κομμάτων συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα μετρήσει πολύ για το πώς θα διαμορφωθούν οι επερχόμενες εξελίξεις [οι νεοκυπρίζοντες της ΕΔΕΚ απ’ ότι γνωρίζω αποχώρησαν το 2004 όταν στήριξαν το σχέδιο Αναν και ο «γιατρός» είπε ΟΧΙ.
Το πώς στην συνέχεια η βαθύτατων προεκτάσεων νεοκυπριακή τάση δυνάμωσε και κυριάρχησε στον «πνευματικό» κόσμο θα το πει η ιστορία και όταν ανοίξουν κάποια αρχεία. Και να μην ανοίξουν όμως η προσανατολιστική ανάλυση κατέγραψε τις τάσεις και τα αποτελέσματα. Οι αντιστοιχίες και αναλογίες με το Ελλαδικό νεοελληνικό εθνομηδενιστικό κίνημα, πάντως, είναι εντυπωσιακές. Κάποια βέβαια στοιχεία που αφορούν το soft power και τις χρηματοδοτήσεις ακόμη και διεθνικών δρώντων όπως ο Σόρος ή «ινστιτούτων» στα οποία περιέργως συμμετέχουν πολλοί πρώην «αξιωματούχοι» ηγεμονικών κρατών, τα γνωρίζουμε ήδη. Τους περισσότερους νεοκύπριους τους συνάντησα στην … Αθήνα. Ελλαδίτες είναι και συνεχίζουν να είναι! Χαρακτηριστικά, όταν ήλθα το 1989-90 στην Ελλάδα ως πανεπιστημιακός ένα μεγάλό σύστημα ανθρώπων έβαλλε κυριολεκτικά με αναλυτική λύσσα κατά των αναλύσεων που ήθελαν την Ελληνική πλευρά να ακολουθήσει μια στρατηγική αποτροπής στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Η ανάλυση αυτή συμπεριλάμβανε την αμυντική σύζευξη Ελλάδας–Κύπρου, την ισχυρή αποτροπή στο κεντρικό μέτωπο και διπλωματικά την ένταξη στην Ε.Ε ως διπλωματική πίεση [πλήρης ανάλυση αυτών των πτυχών βλ. «In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης» http://wp.me/p3OlPy-I2 και «Ελληνική Εθνική Στρατηγική, έννοια, σκοποί προϋποθέσεις επιτυχούς εκπλήρωσης: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής…»http://wp.me/p3OlPy-Ff]. Έχω περίπου πέντε κάσες άρθρων και δοκιμίων και ένα βιβλίο όπου αναλωνόμασταν να αποδείξουμε ότι η ΚΔ … μπορεί να υποβάλει αίτηση ένταξης (δημοσίευση γνωστού «ιδρύματος» έλεγε ότι η ΚΔ … δεν μπορεί να υποβάλει αίτηση ένταξης).
Κάπου ακριβώς σε ένα από τα δεκάδες άρθρα που έπρεπε να γράψουμε τότε για να αντιμετωπιστεί το κύμα των νεοκυπρίων του …Κολωνακίου, επισήμανα το παράδοξο γεγονός της ύπαρξης βασιλικότερων των βασιλέων νεοκυπρίων στην «μητροπολη».
Το υπογραμμίζω για να τονίσω ότι αφενός οι παθολογίες Αθήνας-Κύπρου είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αφετέρου ότι τα μνημόνια της Ελλάδας της δεκαετίας του 2010 δεν είναι τυχαία. Το μνημόνιο στις ποικίλες εκδοχές του είναι, βασικά, το σχέδιο Αναν του νεοελληνικού κράτους σε προσαρμοσμένη μορφή. Το σχέδιο Αναν ηταν ο προάγγελος των μνημονίων. Τα αίτια και οι παθολογίες είναι οι ίδιες. Τα λόγια στήριξης των μνημονίων και οι αιτιολογήσεις-δικαιολογήσεις τους είναι μορφικά πανομοιότυπα με αυτές του σχεδίου Αναν, για να μην πω από τα ίδια περίπου άτομα του πολιτικοεπικοινωνιακοπνευματικού περίγυρου. Δεν είναι ο τόπος εδώ για να παραπέμψω στελέχη μεταγενέστερων κυβερνήσεων της δεκαετίας του 2000 προερχόμενα από συγκεκριμένο «ίδρυμα» τα οποία ήδη από το 1989 έθεσαν ζήτημα αφενός συνομοσπονδίας και αφετέρου «κυπριακής συνειδήσεως» που ήταν …επιλογή των Κυπρίων (έγινε μεγάλη συζήτηση στην οποία συμμετείχα και τα ονόματα περιττεύουν, είναι γνωστά). Σε αντίθεση με άλλες χώρες και τις πολιτικές τους απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους που ζουν σε άλλα κράτη, αυτά ακούγονται στο κατά βάση «εθνοκτόνο» «μητροπολιτικό» κέντρο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι νεοέλληνες των δύο τελευταίων αιώνων είναι πρόσφυγες ή απόγονοι προσφύγων. Προσθέτω το εξής που έχει αναλυθεί εκτενέστερα αλλού: Οι ίδιες νοοτροπίες, τάσεις και θέσεις που προκαλούν διολίσθηση από το ένα μνημόνιο στο άλλο λογικό είναι να μην βλέπουν ή για δικούς τους λόγους να μην θέλουν να δουν ότι η στρατηγική παγίδευση εκατοντάδων χιλιάδων κυπρίων στην τουρκοισλαμική σφαίρα επιρροής θα αποτελέσει μια αβάστακτη στρατηγική παγίδευση του νεοελληνικού κράτους. Για να μην μιλήσουμε για τους ανθρώπους, τα πετρέλαια, τα αέρια και τον γεωπολιτικό χώρο (περιττά όλα αυτά βέβαια για όσους πιθηκίζουν πιπινέλλεια δόγματα που στην μεταψυχροπολεμική εποχή εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών ανακατατάξεων οδηγούν ενδεχομένως στο τέλος του νεοελληνικού κράτους).
Όσοι στηρίζονται στα εδραία και αξιωματικά θεμέλια της Θουκυδίδειας πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος [βλ. «Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb] δεν επιχειρούμε να προβλέψουμε ή να μιλήσουμε προσδιοριστικά για το μέλλον. Αυτή είναι δουλειά των επικοινωνιολόγων, των ιδεολόγων και των προπαγανδιστών. Μπορούμε εν τούτοις να πούμε κάτι που είναι αληθινό, το είπαν πολλοί και καταμαρτυρείται: ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ. Και η ιστορία γράφεται σε παρόντα χρόνο. Ότι λέγεται, γράφεται και γίνεται αντικείμενο πολιτικών αντιπαραθέσεων εισέρχεται διαμορφωτικά μέσα στην ενδοκρατική και διακρατική δίνη και γράφει την ιστορία. Ζημιές, κέρδη, τετελεσμένα ή και θάνατο.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
No comments :
Post a Comment