Θα αφήσουμε τη "Γενεύη" να διαλύσει την Ευρώπη;

Τι είναι οι διεθνείς συνθήκες; Δεν είμαι σίγουρος ότι ο νομικός κόσμος της Ευρώπης (και της Ελλάδας) ξέρει την απάντηση. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις πολλών τριβωνιανούτσικων και την αρθρογραφία τους, βγάζεις το συμπέρασμα ότι τις θεωρούν κάτι σαν τις Δέκα Εντολές: θέσφατα. Δεν τις αγγίζουμε. Τις εφαρμόζουμε τυφλά. Και, προς Θεού, δεν κρίνουμε το θεωρητικό τους υπόβαθρο. Γιατί; "Διότι αν αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις διεθνείς συνθήκες είναι βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν, που θέλει αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης". Το επιχείρημα είναι κωμικό, αλλά μια που έχει διατυπωθεί πολλές φορές από πολλούς, αναγκάζομαι να το ανασκευάσω.

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλών ειδών διακρατικές συνθήκες, διμερείς, πολυμερείς, παγκόσμιες, θεσμικές, συνθήκες-πλαίσιο. Ο βασικός τους διαχωρισμός είναι το αν έχουν προκύψει ως συνθήκες ειρήνευσης μετά από κάποιον πόλεμο ή ως συνθήκες σε καιρό ειρήνης. Οι πρώτες σχεδόν πάντα περιλαμβάνουν οριοθετήσεις συνόρων. Προφανώς, για να αλλάξουν θα πρέπει να γίνει νέος πόλεμος. Παράδειγμα η Συνθήκη των Σεβρών (1920) που αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτές, ναι, δεν τις αγγίζουμε. Οι δεύτερες διευθετούν θέματα διαχειριστικής ή και θεσμικής φύσεως και δεσμεύουν τα κράτη που τις υπέγραψαν, όσον καιρό συνεχίζουν να συμφωνούν με το περιεχόμενό τους. Αυτές είναι εργαλεία. Τις κάνουμε ό,τι θέλουμε. Τις απλώνουμε, τις μαζεύουμε, τις τροποποιούμε, όπως η ιδρυτική της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας Συνθήκη της Ρώμης (1957) που επεκτάθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), μέχρι και τις καταργούμε, όταν έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα, όπως η Συνθήκη της Κοινωνίας των Εθνών (1919). Και φυσικά, όχι μόνο συζητούμε για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα από την εφαρμογή τους, αλλά και σηκώνουμε τον κόσμο στο πόδι για αναθεώρηση, σε περίπτωση που διαπιστώσουμε ότι έχουν μετατραπεί σε βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, όπως η Σύμβαση της Γενεύης, που είναι το σημερινό θέμα μας.

Είναι εντυπωσιακό, το ότι επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή στον ελληνικό νομικό και ακαδημαϊκό κόσμο για ένα διεθνές νομικό πλαίσιο, η παθογένεια του οποίου είναι παραπάνω από εμφανής και οι τοξικές του παρενέργειες σοβαρότατες. Ψάχνοντας στο google "αναθεώρηση", "τροποποίηση", "αλλαγή", "κατάργηση" της "Σύμβασης της Γενεύης", στις πρώτες 20 σελίδες βρήκα μόνο δύο σχετικά κείμενα. Το ένα ζητάει να προστεθεί στη Σύμβαση και η έννοια του περιβαλλοντικού ή κλιματικού πρόσφυγα, κάποιου που θέλει να φύγει από την πατρίδα του γιατί η κλιματική αλλαγή τού δυσκολεύει τη ζωή. Βεβαίως το θέμα είναι πολύ σοβαρό για τους κατοίκους ορισμένων νησίδων του Ειρηνικού που η άνοδος της στάθμης της θάλασσας απειλεί να τις καλύψει ολοσχερώς, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, οι προπαγανδιστές του όρου θέλουν να τον επεκτείνουν ακόμα και σε εκείνους που δυσφορούν από έναν καύσωνα του Αυγούστου. Το άλλο, με τίτλο "Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες – Η κερκόπορτα της παράνομης μετανάστευσης" (2020)είναι του διδάκτορα Διοικητικού Δικαίου, Ιωάννη Γκιτσάκη. Από τους 45.000 νομικούς της χώρας, μόνο ένας ασχολήθηκε με το θέμα! (Αν υπήρξαν και άλλοι, θα χαρώ πολύ να το μάθω, αλλά το google δεν εμφανίζει κανένα άλλο κείμενο.)

Γιατί το κείμενο της Γενεύης δεν ονομάζεται Συνθήκη (Τreaty) αλλά Σύμβαση (Convention); Μολονότι και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται για νομικές συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ κρατών ή διεθνών οργανισμών, οι συμβάσεις είναι πιο εξειδικευμένες και αφορούν συνήθως συγκεκριμένους τομείς, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον ή η συνεργασία σε τεχνικά θέματα. Δεν έχουν την καθολικότητα των Συνθηκών, αφήνοντας στα κράτη περιθώριο για προσαρμογή των όρων τους σε εθνικό επίπεδο. Επιπλέον, η δέσμευση των κρατών είναι οικειοθελής.

Η Σύμβαση της Γενεύης αφορούσε αποκλειστικά τα προβλήματα που προέκυψαν από τις μετακινήσεις πληθυσμών λόγω του Β΄ΠΠ και των όσων επακολούθησαν. Γι’ αυτό περιόριζε το δικαίωμα υποβολής αιτήματος ασύλου μόνο σε άτομα που εμπλέκονταν σε "γεγονότα επελθόντα προ της 1ης Ιανουαρίου 1951 εν Ευρώπη ή αλλαχού" (άρθρο 1, §Β1). Μάλιστα, το "αλλαχού" ήταν προαιρετικό. Μπορούσε δηλαδή ένα κράτος να πει "δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται εκτός Ευρώπης, θα δέχομαι μόνο Ευρωπαίους ως πρόσφυγες". Στόχος της, καθώς οι περισσότεροι πρόσφυγες πολέμου είχαν ήδη επιστρέψει στις εστίες τους, ήταν να λύσει τα προβλήματα της μεταπολεμικής διαίρεσης της Ευρώπης σε ζώνες επιρροής. Είχαν περάσει πάνω από 6 χρόνια από τις Διασκέψεις της Μόσχας και της Γιάλτας, η Γερμανία είχε ήδη χωριστεί σε Δυτική και Ανατολική, και η Ευρώπη βίωνε τον ψυχρό πόλεμο ξέροντας ότι σημαντικός αριθμός ανθρώπων από χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος θα επέλεγε να μην επιστρέψει στον "σοβιετικό σοσιαλιστικό παράδεισο" ή θα προσπαθούσε να δραπετεύσει από εκεί. Αυτών των περιπτώσεων κυρίως τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ήθελε να καθορίσει η Σύμβαση.

Γι΄ αυτό, προέβλεπε ότι αν κάποιος μπει παράνομα σε μια χώρα, δεν επιβάλλονται ποινικές κυρώσεις, υπό τρεις, όμως, προϋποθέσεις:
α) να έχει μπει στη χώρα υποδοχής ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ από τη χώρα προέλευσης, δηλαδή οι δύο χώρες να συνορεύουν
β) να παρουσιασθεί ΤΟ ΤΑΧΥΤΕΡΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ (αμελλητί) στις αρχές
γ) να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τον λόγο της παράνομης εισόδου (άρθρο 31).

Φυσικά, ο όρος που χρησιμοποιείται είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ είσοδος και όχι ΠΑΡΑΤΥΠΗ. Νόμος παραβιάζεται, όχι τύπος.

Μέχρι το κράτος υποδοχής να καταλήξει στο αν κάποιος δικαιούται άσυλο ή μέχρι να του χορηγήσει χαρτιά για να φύγει σε τρίτη χώρα, η Σύμβαση της Γενεύης τού δίνει τη δυνατότητα να εφαρμόσει όποια περιοριστικά μέτρα κρίνει αναγκαία (άρθρο 31, §2), όπως, για παράδειγμα, κράτηση σε κλειστές δομές. Αλλά ακόμα κι αν χορηγήσει άσυλο, μπορεί να αποφασίσει αργότερα την απέλαση οποιουδήποτε "διά λόγους εθνικής ασφαλείας ή δημοσίας τάξεως", χωρίς να πρέπει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ούτε καν στον απελαυνόμενο, όταν οι λόγοι εθνικής ασφαλείας είναι επιτακτικοί (άρθρο 32, §2). Δεν ήταν δηλαδή η Σύμβαση της Γενεύης το κόκκινο χαλί υποδοχής που την παρουσιάζουν οι "αλληλέγγυοι". Προσπαθούσε να μην αποψιλώσει την εθνική κυριαρχία των χωρών υποδοχής και ταυτόχρονα να διευθετήσει ένα σημαντικό πρόβλημα που αφορούσε κατά κύριο λόγο Ευρωπαίους. Επιπλέον, άφηνε ελεύθερα τα κράτη να μην την υπογράψουν αν δεν θέλουν, ή, μολονότι την υπέγραψαν, να την καταγγείλουν αργότερα και να πάψουν να την εφαρμόζουν, χωρίς επιπτώσεις. Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κουβέιτ, Ομάν, Ινδία, Πακιστάν, Μπανγκλαντές και Βόρεια Κορέα είναι ανάμεσα στα κράτη που τράβηξαν την ουρά τους απ’ έξω και από τη Σύμβαση της Γενεύης και από το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης, που αργότερα την επέκτεινε.

Η συνέχεια της ιστορίας είναι ένα case study που επιβεβαιώνει το ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις: τα χρήματα της Ύπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες που κάθε χρόνο αυξανόντουσαν, αποτελούσαν κίνητρο δημιουργίας νέων, εντονότερων ροών, που απαιτούσαν περισσότερα χρήματα και περισσότερους υπαλλήλους. Η Ύπατη Αρμοστεία γιγαντώθηκε η ίδια, γιγαντώνοντας όμως και το πρόβλημα, σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς τέλος! Από ένα γραφείο, το 1951, στη Γενεύη, με 34 υπαλλήλους και 300.000 δολάρια προϋπολογισμό, έφτασε να απασχολεί, το 2024, πάνω από 20.700 άτομα σε 136 χώρες και να προβλέπεται να ξοδέψει 10,5 περίπου δισεκατομμύρια δολάρια. Από πού προέρχονται αυτά; Από τον ΟΗΕ και από δωρεές κρατών, ιδρυμάτων, ιδιωτών και οργανισμών. Το ότι οι περισσότεροι από αυτούς, όπως ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) προωθούν την αντικατάσταση των πληθυσμών, θα είναι εντελώς συμπτωματικό. Το 1967, ο ΟΗΕ προσέθεσε στη Σύμβαση της Γενεύης και το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης, που αίρει κάθε χρονικό και γεωγραφικό όριο, επιτρέποντας να εφαρμοστεί η Σύμβαση οποτεδήποτε, σε ανθρώπους από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, που αποκτούν την ιδιότητα του πρόσφυγα, αν απλώς δηλώσουν ότι φοβούνται να μείνουν στην πατρίδα τους, επειδή είναι πιθανόν να υποστούν διώξεις "για λόγους πολιτικούς, θρησκευτικούς, φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα ή πολιτικών πεποιθήσεων", δηλαδή στους πάντες!

Πλέον, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των δράσεων και των χρημάτων της Αρμοστείας κατευθύνονται όχι στον επαναπατρισμό των προσφύγων πολέμου αλλά στη μόνιμη εγκατάσταση εκατομμυρίων, οικονομικών κατά κανόνα, μεταναστών, από την Αφρική και την Ασία, σε χώρες της Ευρώπης. Πρακτικά είναι αδύνατον να διαχωρισθούν από τους πρόσφυγες, διότι όλοι, δασκαλεμένοι από ΜΚΟ και δικηγόρους του κυκλώματος, επικαλούνται φόβο για κάποιον από τους παραπάνω λόγους, στους οποίους έχει προστεθεί και η σεξουαλική ταυτότητα, με διασταλτική ερμηνεία της "ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας", και είναι παντελώς ανέφικτο για τις ευρωπαϊκές αρχές να εξακριβώσουν τι ισχύει και τι όχι για τον καθένα.

Ο Γκιτσάκης θίγει στο άρθρο του τα νομικά προβλήματα του συστήματος και προτείνει νομικά εργαλεία αναμόρφωσης της Σύμβασης της Γενεύης. Εμένα θα μου επιτρέψετε να σκαλίσω κάποια άλλα θέματα, θεωρητικού υποβάθρου.

Η Σύμβαση της Γενεύης βασίζεται στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948, την οποία μνημονεύει στο προοίμιό της. Η Διακήρυξη αυτή είναι το πιο απατηλό κείμενο στην παγκόσμια ιστορία: ένα εφηβικό ευχολόγιο το λανσάρει ως δεδομένο, παγκόσμιας εμβέλειας. Δείτε για παράδειγμα το άρθρο 28: "Καθένας έχει το δικαίωμα να επικρατεί μια κοινωνική και διεθνής τάξη, μέσα στην οποία τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη να μπορούν να πραγματώνονται σε όλη τους την έκταση." Κωμικό και στην ουσία και στη διατύπωση, φαντάζομαι να συμφωνείτε. Κι όταν δεν επικρατεί αυτή η κοινωνική και διεθνής τάξη, τι γίνεται; Προφανώς μένεις με το δικαίωμα στο χέρι. Και το άρθρο 25: "Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες." Κι αν δεν εργάζεται ή αν η δουλειά του δεν είναι παραγωγική, ποιος θα του καλύψει αυτό το δικαίωμα; Και πώς ακριβώς ορίζεται η ευημερία;

Ποια δικαιώματα λοιπόν έχει ο άνθρωπος ως φυσικό ον; Κανένα! Ούτε καν το δικαίωμα στη ζωή. Αν βρεθείς μόνος και απροστάτευτος στην αφρικανική σαβάνα, δεν θα συγκινήσεις το λιοντάρι που σου ορμάει πεινασμένο, εξηγώντας του το κείμενο που εμπνεύστηκε η κα Ρούσβελτ. Το δικαίωμα του παιδιού να τραφεί το εξασφαλίζει η μάνα του. Το δικαίωμα να εκπαιδευθεί, το εξασφαλίζει το κράτος με τους φόρους των πολιτών. Μα, δεν θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να έχουν τα δικαιώματα που περιγράφει η Διακήρυξη; Θα έπρεπε, αλλά δεν τα έχουν! Τι έχουν; Αυτό που η δική τους κοινότητα, όχι η ανθρωπότητα, εγγυάται, προστατεύει και χρηματοδοτεί. Αν δεν εγγυάται την ισότητα των γυναικών, δεν πα’ να εκδώσει ο ΟΗΕ 100 διακηρύξεις, οι γυναίκες θα είναι όντα β’ κατηγορίας.

Αυτός ήταν και ο λόγος που η Σαουδική Αραβία, η Νότια Αφρική (του απαρτχάιντ), η Σοβιετική Ένωση με τους τότε δορυφόρους της (Τσεχοσλοβακία, Πολωνία) και η Γιουγκοσλαβία δεν την υπερψήφισαν. Τι θα περίμενε κανένας από τον ΟΗΕ; Να αναβαθμίσει τη Διακήρυξη σε Σύμβαση ή σε Συνθήκη και να εφαρμόσει κυρώσεις κατά των χωρών που δεν εφαρμόζουν τους όρους της. Τι έκανε όμως; Την άφησε έτσι, ως διακήρυξη, δηλαδή μαζευτήκαμε κάτι νοματαίοι και είπαμε την παρόλα μας, και δεν υποχρέωσε τα κράτη που μπήκαν έκτοτε στον ΟΗΕ, να εκφράσουν την συμφωνία τους μ΄ αυτή. Δεν το έκανε ούτε όταν κατέρρευσε το σοβιετικό μπλοκ και οι σουρεαλιστικοί κανόνες ισορροπίας του ψυχρού πολέμου εξέλιπαν. Γιατί; Διότι είχε αναδυθεί το ισλαμικό μπλοκ που ανέβαζε και κατέβαζε Γενικούς Γραμματείς και Ύπατους Αρμοστές. Με αποτέλεσμα, κράτη που απροκάλυπτα δεν αποδέχονται σχεδόν κανένα από τα βασικά ανθρώπινα "δικαιώματα" όχι μόνο να εξακολουθούν να είναι μέλη του ΟΗΕ, σαν να μην τρέχει τίποτε, αλλά να αναλαμβάνουν τους πιο "κόντρα ρόλους" της παγκόσμιας θεατρικής διανομής, όπως η Σαουδική Αραβία που ορίστηκε, φέτος τον Απρίλιο, ως επικεφαλής της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τη Θέση των Γυναικών (CSW), του διεθνούς οργάνου που είναι αρμόδιο για την προστασία και την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών στον κόσμο!

Πάνω, λοιπόν, σε ένα αφελές κείμενο προθέσεων, στήθηκε ένα φαραωνικό νομικό και πολιτικό οικοδόμημα "ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού" με μια χριστιανική εσάνς καλού Σαμαρείτη, που απειλεί την Ευρώπη με διάλυση: το κράτος προέλευσης των εισβολέων, μολονότι είναι μέλος του ΟΗΕ, μπορεί να καταπατά όλα τα "δικαιώματα" της Διακήρυξης, αλλά το κράτος που υφίσταται την εισβολή δεν έχει δικαίωμα να πει: δεν χωράνε άλλοι! Είσαι δυτικός; Ευθύνεσαι για όλα τα δεινά του κόσμου, ειδικά της Αφρικής και της Ασίας! Εσύ πρέπει να τους φροντίζεις, και στην πατρίδα τους και στη δικιά σου. Να τους δίνεις συνεχώς λεφτά να αναπτυχθούν, να στέλνεις γιατρούς, φάρμακα, δασκάλους, ανθρωπιστικές αποστολές, συμβούλους, ειρηνευτικά σώματα, κι ας σφάζονται μεταξύ τους όπως έκαναν σε ολόκληρη την ιστορία τους. Κι όταν μυριστούν τα τζάμπα λεφτά της Ύπατης Αρμοστείας, να ανοίξεις διάπλατα τις πόρτες της Ευρώπης, της χώρας σου και του σπιτιού σου.

"Μα είναι άτυχοι επειδή γεννήθηκαν σε φτωχά μέρη" θα ισχυριστεί ο αλληλέγγυος. Ακόμα κι αν αυτό ίσχυε, ναι, στη ζωή υπάρχει και τύχη και ατυχία για όλα τα έμβια όντα. Και λοιπόν; Από τα 10.000 αυγά ψαριών, σε πλήρη ηλικία φτάνει το ένα! Θα πρέπει να αισθάνεται τύψεις; Αν κέρδιζες το τζόκερ, θα μοίραζες τα λεφτά στους άλλους που δεν το κέρδισαν; Όμως, ούτε αυτό ισχύει. Γιατί είναι τυχερός ο Ελβετός που ζει ανάμεσα σε βουνοκορφές, ο Έλληνας που καλλιεργεί κατσάβραχα, ο Ολλανδός που σπρώχνει τον ωκεανό με αναχώματα, ο Σουηδός που είναι 8 μήνες τον χρόνο παγωμένος και όχι ο Κονγκολέζος που έχει όλους τους θησαυρούς του κόσμου στα πόδια του; Μόνο ο ορυκτός πλούτος του Κονγκό (χρυσός, διαμάντια, κοβάλτιο, χαλκός, κασσίτερος κ.λπ.) ξεπερνάει τα 24 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δολάρια.

Όμως, χιλιάδες εισβολείς από το Κονγκό φτάνουν κάθε χρόνο στις ακτές της Ευρώπης. Τις πταίει και το ΑΕΠ αυτής της χώρας, 56 φορές (!) μεγαλύτερης από την Ολλανδία, είναι 18 φορές μικρότερο από της Ολλανδίας; Τις πταίει και η κάποτε πάμπλουτη Ροδεσία, όταν την κουμαντάριζαν Ευρωπαίοι, κατάντησε η μόνιμα χρεοκοπημένη και λιμοκτονούσα Ζιμπάμπουε; Μα, προφανώς η κουλτούρα τους και οι ικανότητες των κατοίκων. Δεν γράφω για ανωτερότητες και κατωτερότητες πολιτισμών γιατί μπορεί να βρεθώ ξαφνικά σε κανένα κελί (δεν έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας πολιτισμός με τέτοιο αυτοκτονικό ιδεασμό και σύνδρομο αυτοϋποτίμησης και αυτομαστίγωσης όσο ο Δυτικός του 21ου αιώνα!), όμως αναφέρομαι στη διαφορετικότητα, που αυτή.. επιτρέπεται. Αποδίδουμε την προνεωτερική κατάσταση της Ελλάδας στο ότι δεν πέρασε Διαφωτισμό, παρά τα 3000 τουλάχιστον χρόνια μεγαλειώδους πολιτισμού που κουβαλάει στην πλάτη της, αλλά έχουμε την πεποίθηση ότι φυλές που πριν μόλις 100 χρόνια ήταν ανθρωποφάγες (περιστατικά ανθρωποφαγίας καταγράφονται στην υποσαχάρια Αφρική ακόμα και σήμερα) μπορούν να φτιάξουν κράτος, με δυτικού τύπου κοινωνική, οικονομική και διοικητική οργάνωση, ή ότι μόλις πατήσουν το πόδι τους στην Ευρώπη θα αλλάξει, εν μιά νυκτί, η αρχέγονη παράδοση βίας που είναι εγγεγραμμένη στα γονίδιά τους, ως μηχανισμός επιβίωσης, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το ποια είναι τα αίτια που κράτησαν μεγάλα μέρη της Αφρικής και της Ασίας στη λίθινη εποχή είναι ένα ερώτημα που αφορά τους ανθρωπολόγους και τους βιολόγους, όχι την πολιτική. Η πολιτική διαχειρίζεται την πραγματικότητα και η πραγματικότητα λέει μερικά πολύ απλά πράγματα:

Ο δυτικός πολιτισμός είναι προϊόν της Ευρώπης, όχι της ανθρωπότητας. Ανήκει στους αυτόχθονες Ευρωπαίους οι οποίοι έχουν καθήκον και δικαίωμα να τον περιφρουρήσουν από οποιονδήποτε τον απειλεί. Το κράτος πρόνοιας και τα συστήματα υγείας πληρώνονται από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους, όχι από την ανθρωπότητα. Δεν έχουν την υποχρέωση, αλλά ούτε και τη δυνατότητα να περιθάλψουν τους ασθενείς και να στηρίξουν τους αδύναμους όλης της ανθρωπότητας. H φύση ισοφαρίζει τον θάνατο με ζωή και τη ζωή με θάνατο. Όσο περιοριζόμαστε σε "ανθρωπιστικές παρεμβάσεις" που μειώνουν την παιδική θνησιμότητα, αλλά όχι τις αθρόες γεννήσεις, και δεν αγγίζουν τον πολιτισμικό πρωτογονισμό των "υποβοηθούμενων", το πρόβλημα θα διογκώνεται εκθετικά. Κι όσο η Ύπατη Αρμοστεία χρηματοδοτεί την μετεγκατάσταση στην Ευρώπη, θα διογκώνεται εκθετικά και το πρόβλημα της Ευρώπης. Τα εσωτερικά προβλήματα ενός κράτους αφορούν τους κατοίκους του, όχι την ανθρωπότητα. Ας βρουν τρόπο να τα λύσουν. Ας φροντίσει και ο ΟΗΕ γι’ αυτό. Αν οι φυλές ή οι φατρίες λύνουν τις διαφορές τους σφάζοντας η μία την άλλη, η Ευρώπη δεν έχει καμμιά υποχρέωση να προσφέρει άσυλο στον μαχητή της Α’ φατρίας επειδή φοβάται ότι θα τον σκοτώσουν οι μαχητές της Β’. Διότι είναι πολύ πιθανόν να έρθουν στην Ευρώπη και της Α΄ και της Β’ και να συνεχίζουν να σφάζονται στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Κοντολογίς, η μόνη υποχρέωση που έχουν τα κράτη της Ευρώπης είναι να προστατεύουν τους πολίτες τους και να αξιοποιούν τους φόρους τους προς όφελός τους.

Η Σύμβαση της Γενεύης, ένα ευρωπαϊκό "εργαλείο" του 1951, όταν ο πληθυσμός της γης ήταν 2,5 δισ., είναι εντελώς ακατάλληλη να λύσει τα παγκόσμια προβλήματα σήμερα, που έχουμε ξεπεράσει τα 8 δισ., ζωή να’ χουμε. Πρέπει το κράτος υποδοχής να έχει την απόλυτη δικαιοδοσία να κρίνει εάν, πότε, πόσους και ποιους πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες θα δεχθεί και υπό ποίους όρους. Ακόμα και τα άρθρα της που διέπουν τη ζωή ενός πρόσφυγα ΑΦΟΥ πάρει άσυλο πρέπει να αλλάξουν.

Ζήτησες άσυλο επειδή κινδυνεύει η ζωή σου στη χώρα σου, αλλά την επισκέπτεσαι για διακοπές; Μας δουλεύεις; Απαγορεύεται αυτόματα η επιστροφή σου στην ευρωπαϊκή επικράτεια! Επίσης, δεν είναι δυνατόν ο εισβολέας να είναι δικαιούχος δωρεάν παροχών υγείας και πρόνοιας για τις οποίες ο ντόπιος πληρώνει και ασφαλιστικές εισφορές και συμμετοχή ή άλλες, όπως οδοντιατρικές υπηρεσίες, τις πληρώνει εξ ολοκλήρου. Μα δεν έχουν λεφτά! Να δουλέψουν, τότε. Από την πρώτη μέρα. Σήμερα εγκρίθηκε το αίτημα ασύλου σου, αύριο πας στα θερμοκήπια στον Μαραθώνα. (Το πώς βρίσκουν την μικρή περιουσία για τα δεδομένα της χώρας τους, για να πληρώνουν εισιτήρια, διακινητές και κινητά, κάποια στιγμή πρέπει να το ψάξουμε, ε;) Και με αυτά που βγάζεις από τη δουλειά σου, θα αγοράσεις τα μέσα για να ζεις, όπως τα αγοράζει κάθε αυτόχθων. Το "τζάμπα" τέλειωσε. Ούτε είναι δυνατόν σε τρία ή σε πέντε, το πολύ, χρόνια να αποκτάς το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Αλλάζει σε πέντε χρόνια η εθνική συνείδηση; Γίνεται ο Σομαλός ή ο Μπανγκλαντεσιανός βέρος Έλληνας; Θα είναι "μέτοικος" εφ’ όρου ζωής, με την προϋπόθεση ότι εξακολουθούμε να τον χρειαζόμαστε και αν φυσικά είναι "τύπος και υπογραμμός". Τα παιδιά του ή τα εγγόνια του θα μπορούν να αποκτήσουν ιθαγένεια ευρωπαϊκού κράτους, μόνο εάν σε ατομικό επίπεδο αποδείξουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, την ευρωπαϊκότητά τους.

Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να διαχωρισθεί ξανά, νομικώς, η έννοια της ιθαγένειας από την υπηκοότητα, που σήμερα κατέληξαν ταυτόσημες. Υπήκοος (δηλαδή υπάκουος) ναι, ιθαγενής (με δικαίωμα ψήφου) όχι.

Κι αν το κυρίαρχο κράτος κρίνει ότι "κλείσαμε, δεν μπαίνει άλλος" θα πρέπει να έχει κάθε δικαίωμα να επιβάλει αυτή την απόφαση με κάθε τρόπο σε όσους επιχειρούν βιαίως να παραβιάσουν τα σύνορά του. Με pushbacks; Με pushbacks! Με συλλήψεις, φυλακίσεις και απελάσεις; Με συλλήψεις, φυλακίσεις και απελάσεις! Με πραγματικά πυρά; Με πραγματικά πυρά! Θα αποφασίσει το ίδιο. Όχι οι καλοζωϊσμένοι δημοσιοσχεσίτες γραφειοκράτες του ΟΗΕ. Ούτε η Γενεύη του 1951. Η Σύμβασή της πρέπει να αναθεωρηθεί χθες.

Θάνος Τζήμερος [επιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος της "Δημιουργίας Ξανά"]