"Ζούμε σε κρίσιμους καιρούς, κι όμως είμαστε μια βρεφική κοινωνία που δεν παίρνει στα σοβαρά τους μεγάλους κινδύνους."

Η διαπίστωση αυτή γίνεται από τον Αλεξάντερ Κίσλερ (Alexander Kissler) στον πρόλογο του βιβλίου του «Η βρεφική κοινωνία. Οδοί διαφυγής από μια ανωριμότητα για την οποία είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι» (“Die infantile Gesellschaft. Wege aus der selbstverschuldeten Unreife”, εκδ. Harper Collins, 2020).

Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι η βρεφική κοινωνία δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, αν και στις μέρες μας το βιώνουμε σε πρωτοφανή έκταση. Το 1932 ο Άλντους Χάξλεϋ σημείωνε καταγγελτικά ότι η νοσηρή λατρεία της βρεφικότητας ανάγεται ήδη στις αρχές του 19ου αιώνος. Σχολιάζοντας την λατρεία του παιδιάστικου, o Χάξλεϋ παρατηρεί ότι εξαιτίας της εμποδίζεται ο άνθρωπος να βρει ένα νόημα για την ζωή του κατά τα τελευταία δύο τρίτα της φυσικής του υπόστασης. Περίπου 90 χρόνια μετά την παρατήρηση αυτή, διαπιστώνουμε ότι η κοινωνία μας οιστρηλατείται από το παιδιάστικο πρότυπο της ανωριμότητας. Η παιδιάστικη συμπεριφορά αποτελεί πισωγύρισμα σε μια εποχή που αποτελεί ήδη παρελθόν (παλιμπαιδισμός). Υπό αυτό το πρίσμα, χαρακτηριστικό γνώρισμα της βρεφικότητας είναι η προσποίηση του ενήλικα ότι βρίσκεται σε διαφορετική ηλικία από εκείνη που πράγματι έχει.

Ο Κίσλερ επισημαίνει ότι στην σύγχρονη κοινωνία συναντούμε πολλούς ισχυρούς τύπους βρεφοποίησης, οι οποίοι εξυπηρετούν κυρίως πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Συχνά, όμως, η βρεφοποίηση εκπληρώνει και έναν άλλο σκοπό: την αποποίηση των ευθυνών για τις πράξεις του ενεργούντος υποκειμένου. Όποιος αναλαμβάνει τον ρόλο του ανώριμου βρέφους, θέλει συνεχώς να μπορεί να "παίζει" χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτεί σε κανέναν. Όπως ένα παιδί, έτσι και η βρεφική κοινωνία γνωρίζει μόνο το γέλιο και το κλάμα, άρα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Σε μια κοινωνία, όμως, που δεν διαθέτει ενδιάμεσες-γκρίζες ζώνες απουσιάζει ο χώρος για σταθμίσεις, οπότε τα μέλη της δεν είναι ελεύθερα ούτε ζουν στον πραγματικό κόσμο, αφού αυτός δεν είναι διπολικός αλλά πολυπολικός. Οι βρεφοποιημένοι πολίτες αρνούνται να αναγνωρίσουν όρια: ανάμεσα σε μένα και σε σένα, στο παλιό και το καινούργιο, στα ζώα και τους ανθρώπους, ενώ υπολογίζουν εσφαλμένα τις αποστάσεις, μπερδεύουν τον χρόνο και ζουν αποκλειστικά στο παρόν. Συναποτελούν μια αγέλη που έχει άγνοια κινδύνου και μολύνει την δημοκρατία με τον ιό του παραλογισμού.

Εκφάνσεις βρεφοποίησης από την καθημερινότητα μπορεί να απαριθμήσει κανείς πάμπολλες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ: https://hellasultras.gr/kairos-na-enilikiothoume/